Blogpost:
Het zilveren meisje
Het uitlezen: De kritieke fase
soms hoofstukken, duidelijk wordt dat ze mij niet liggen. Dan gaan ze weer dicht, leg ik ze weg, meestal gaan ze terug naar de bibliotheek, of als ik ze heb gekocht blijven ze liggen, plaats innemen en stofvangen in mijn (toch al veel te kleine) boekenkast.
En dan haal ik ze weer van mijn 'ben ik aan het lezen'- plank af, om ze in de vergetelheid te laten verdwijnen, en hoop ik maar dat
wie dat gezien heeft, er niet zo zwaar aan tilt als ik dat doe. Of liever nog: dat het volledig onopgevallen heeft plaatgevonden.
Maar het uitlezen dus, waar ik het eigenijk over wilde hebben, dat is zó belangrijk, zo allesbepalend, het kan een boek maken
of breken. Een boek de moeite waard maken of teleurstellen. Het is me beide meermaals overkomen. Dat ik bijvoorbeeld een boek las dat alom bejubeld werd, en waar ik dat niet van begreep. Dat ik dacht dat ik misschien ergens overheen gelezen had, of iets
niet begreep, dat iets niets bij mij was binnengekomen. Boeken die van velen 5* krijgen, veel media-aandacht, veel roem, en dat ik
het eigenlijk nou niet echt zo denderend geweldig vond. Of een best leuk boek, maar met een einde waar ik eigenlijk meer van had verwacht, waar de auteur eigenlijk wat mooiers van had moeten maken. Het scheelt zo een*.
Maar ook, dat ik me door een boek heb heen gewurmd, half gefrustreerd, hoe ver moet ik nog. Me soms geërgerd, of getwijfeld
om het weg te leggen, maar dat ik toch 'misschien komt het nog'. En dàt het dan ook kwam: dat een op zichzelf niet ontzettend bijzonder verhaal, het juist waard werd dóór het einde, het slot, en dús vraagt om het uitlezen. Het met dat uitlezen allemaal de moeite waard is geworden.
Het uitlezen van een verhaal kan dus zowel de genadeslag als de glansfinale zijn. En ik hoop dat er nog vele boeken zulen passeren
díe ik uitlees, misschien zelf los van in welk soort oordeel het zal eindigen.
Ik weet niet of het nog met vroeger te maken heeft, dat ik altijd ontzetend trots was als ik een boek uitlas (wat ik dus nog steeds heb..).
Maar het blijft dus fijn wanneer het boek en ik vrienden blijven tot het barre eind.
Een eind waarvan ik níet hoop dat dat aan mijn leesbeleving komt. Dat ik, brildragend, niet zulke slechte ogen krijg dat het
niet meer gaat. Of dat mijn verstandsvermogen achteruitgaat, wat natuurlijk een risico is wanneer ik later (hopelijk) écht oud ben.
Gelukkig zijn er dan nog de luisterboeken.
Dus lees ik vooralsnog vrolijk verder, opzoek naar die parels, en hopend dat mijn gloriegalerij alleen maar in omvang zal toenemen, met misschien zelfs een wisseling van de eerste plaatsen.
