Hebban Crew
Blogpost:
Sander (Hebban Crew)
Man o man
Een boek waarvan ik dacht dat het niet over mij zou gaan. En in zekere zin gaat het natuurlijk niet over mij. Maar het gaat over ons. Het sterke geslacht. Wij mannen en ons talent om onszelf nooit echt te leren kennen, laat staan anderen ons echt te laten leren kennen. Man o man, is de perfecte titel voor het boek waarin Nathan Vos op zoek gaat naar de ware reden waarom mannen zo aanklooien. Hij praat met lotgenoten (hij verloor zelf zijn broer een aantal jaar geleden aan zelfdoding) over waar het misging.Ik keek weer eens op een scherm. En zag de cijfers. Sjonge. Zoveel zelfdodingen per jaar. Tussen de 1800 en 1900. Ruim 1250 daarvan: mannen. Vooral tussen de 40 en 60 jaar oud.
Het is een fragment uit de indrukwekkende column van de auteur, die we zondag op Hebban.nl publiceren. Zoals wel vaker als ik getallen zie, ga ik rekenen.
Vijf per dag. Vijf mensen op zoek naar de nooduitgang van hun leven. Ik word daar stil van. Zo veel. Zelfdoding. Tot een jaar of twee geleden heb ik er vrijwel niets mee te maken gehad. In mijn omgeving gaan wel mensen dood, maar meestal met een ‘natuurlijke oorzaak’ of na een ziekbed. Maar ineens staat de teller op drie. 100% mannen. Elk met zijn eigen verhaal, maar met dezelfde verdrietige afloop.
Vaak zijn het mensen waarvan het juist niet werd verwacht. Misschien beangstigt dat me wel het meest. Het zijn mensen zoals ik. Mensen zoals jij. Mensen die gewoon midden in het leven staan. Feestjes vieren en tegenslagen pareren. En gewoon weer doorgaan. Tot het lijntje knapt. Dat lijntje. Waar zit dat? Hoe ver kun je het oprekken? En belangrijker nog: weet je het wanneer je het aan het oprekken bent? En is er dan iemand die dat op tijd inziet? Of is het dan al te laat?
Ik heb het boek inmiddels besteld.
Lees verder op mijn site
