Blogpost:
Désirée
Wat zeg je, ik versta je niet
Boek over een handicap
Zelf heb ik jaren geleden over mijn eigen “handicap” geschreven. En deze handicap is meestal minder vervelend dan sommige reacties vanuit de buitenwereld of de dingen waar je tegenaan loopt.
Het verhaal werd een boek. Een informatief non-fictie boek met ervaringsverhalen en tips.
Het is zoals het is
Natuurlijk beleef je behalve negatieve ook positieve en mooie momenten. Ook die ervaringen komen in het boek voor. Want het moest zijn zoals het echt was. Ik wilde laten zien hoe het echt zat. En dat kan helaas ook een teleurstelling zijn voor sommige lezers en lezeressen. Vooral voor degenen die zeer kritisch zijn
of zelf de handicap niet hebben en andere dingen ervaren.
Maar het is nu eenmaal zoals het is, ik ga een handicap (of een chronische ziekte, waarover ik later ook een ander boek schreef) niet mooier maken dan het is. Omdat ik het zinvoller vind om tussen “de chaos en de puinhopen” door het positieve niet te vergeten en te blijven zien. Om te blijven kijken naar wat er allemaal wel goed gaat en wat er wel lukt of wat er nog mogelijk is.
Soms werkt het om een andere richting op te gaan, om hulp te zoeken, je mindset bij te stellen (er anders tegenaan proberen te kijken zonder je gevoelens te onderdrukken of weg te wuiven) of op zoek te gaan naar een andere omgeving zodat die beter bij je past waarin je wel tot bloei komt en gewoon mens mag zijn.
Mensen hebben verschillende ervaringen
Zoveel mensen, zoveel meningen en ervaringen. Ook in mijn boek; en ook al staat er duidelijk op de achterflap iets als “waar je allemaal tegenaan loopt”, want je loopt nu eenmaal veel tegenaan. Je krijgt meer te verwerken dan iemand zonder zo’n handicap.
Ook kan de handicap onzichtbaar zijn, en is er zo op het blote oog niets te zien. Maar als het dan duidelijk wordt voor de ander dan kan het gesprek zomaar verstommen. Of dat je de intercom niet verstaat. Dat je snel moe kunt worden van een simpel kletspraatje. Dit zijn dingen die je kunt meemaken als je niet goed kunt horen (met of zonder hoorhulpmiddel). En hoe je hier op een positieve manier mee om kunt gaan, of naar kunt kijken, wordt ook in het boek beschreven.
Luchtigheid
Dit boek is al “stokoud” en er bestonden verschillende versies, met diverse covers. Tijdens het schrijven van dit artikel zien we op dit boek het meisje met de schelp bij haar oor. De schrijfstijl had ik bewust eenvoudig gehouden, duidelijk voor alle lagen van de bevolking. Gewoon, simpel en luchtig. Want waarom zou ik ingewikkeld schrijven over iets dat vaak al ingewikkeld genoeg is? Ik ben geen hoogleraar, arts, of iemand met een hoge opleiding. Ik ben een ervaringsdeskundige die zich erin verdiept had, die het leuk vond om te schrijven en te vertellen hoe het zat. Maar ik moest wel -door mijn handicap, ziekte en alles wat ik zoal had meegemaakt - mijn schrijfstijl herzien en had proeflezers die meekeken.
Over taal beheersen staat ook iets in het boek, daar moet je als lezer doorheen kunnen prikken.
Nog een boek en nog een
Dat oefenen met taal en het schrijven van een boek heeft mij (te- ) veel energie gekost, maar het was het waard. In het verleden heb ik nog meer boeken (romans) geschreven. En daar heb ik veel van geleerd.
Als kind al schreef ik korte verhaaltjes waar leuk op werd gereageerd. Korte verhalen schrijven en illustreren vind ik momenteel leuk om te doen, zoals een prentenboek. Hobbymatig
Reacties
Over het boek met de handicap werden interviews geplaatst en er werd over gerept op sociale media door mensen die er iets mee te maken hadden. Er kwamen diverse reacties. In bepaalde wachtruimten ligt het boek als inkijkexemplaar op de tafel of staat het ergens in een kast.
Ook kwam de allereerste versie van het boek pardoes in de bibliotheek terecht (wat ik toen niet had verwacht!). Het is een specifiek onderwerp, dat lang niet iedereen aanspreekt, en vast niet herkenbaar genoeg is. Ook al zijn er meer dan anderhalf miljoen doven en slechthorenden in ons land die er vast wel iets in zouden herkennen.
Lees verder op mijn site
