Het najaar was ingevallen. De herfsttijloos kleurde paars. Verveeld keek Dolf Daniëls vanuit zin werkkamer over de Stammender Lang Weide naar het Stammenderbos. Hij woonde in de oliemolen. Waar het Hoogbeeksken een grote bocht maakt om in de Geleenbeek uit te monden.
Het was zijn bos. Het bos dat hij had leren kennen. Nu de sluiers tussen deze en gene wereld kleiner werden was het maar al te duidelijk. Het was een magisch bos met de naam Borgerwoud, de mystieke equivalent van het Stammenderbos, genoemd naar het nabijgelegen Terborgh.
Het was zijn bos. Het bos dat hij had leren kennen. Nu de sluiers tussen deze en gene wereld kleiner werden was het maar al te duidelijk. Het was een magisch bos met de naam Borgerwoud, de mystieke equivalent van het Stammenderbos, genoemd naar het nabijgelegen Terborgh.
