Gedurende één maand zwierf Sebastien de Fooz door eigen stad, Brussel, zonder 's avonds naar huis terug te keren of bij vrienden aan te bellen. Hij vertrok zonder bestemming, op de snijlijn tussen dwaaltocht en zingeving. Zijn doelstelling was om te ervaren tot welke nieuwe perspectieven een andere, open, empathische blik kan leiden.
Langzamerhand beleefde hij in eigen stad de ervaring van ontheemding. Deze ervaring liet hem inzien dat, als je je onttrekt aan de organisatie van je tijd, de verhouding tot de stad verandert, wat ook tot een vorm van kwetsbaarheid leidt.
Dit boek is een relaas over kwetsbaarheid, over breuklijnen maar ook over diepmenselijke ontmoetingen. Deze 'thuistocht' is een metafoor van de mens van vandaag die niet weet wat de toekomst biedt en over de angst die dat inboezemt.
