Het waanzinnige paradijs is een psychologische roman met de unieke structuur van een bundel verhalen die, hoewel ze in elkaar grijpen, naar wens in willekeurige volgorde gelezen kunnen worden. Een paar wezenlijke vragen spelen voortdurend door het boek heen: in hoeverre moeten we als mensen terug in de tijd om antwoorden te vinden op sommige levensvragen, wat kunnen we doen met wat we daar aantreffen en welke invloed hebben bepaalde sleutelfiguren gehad op de ontwikkeling van onze persoonlijkheid?
In het eerste reisverhaal treffen we Edward, die op een keerpunt in zijn leven staat. Hij zoekt naar een werkelijkheid die buiten het bereik van de zintuigen ligt. Met behulp van dagboeken ontdekt hij dat zijn jong gestorven broer Theo met een soortgelijke speurtocht bezig geweest moet zijn. Edward is in gezelschap van zijn zoon Sander, ze maken samen een voettocht. De jongen blijkt de gevolgen van een traumatische gebeurtenis mee te dragen. Sander is twaalf jaar oud.
In het tweede deel gaan we terug naar de weken waarin Theo verslag doet van zijn avonturen. Hij zoekt antwoorden op levensvragen en lijkt meer waarnemer van personen en gebeurtenissen dan deelnemer aan het leven. We komen zijn neefje Sander af en toe in zijn bespiegelingen tegen, het kind is dan een jaar of zeven.
In deel drie leren we Janet kennen. Zij leent ons haar ogen op een lange reis met een kampeerbus. Haar zoontje Sander is twee jaar. We ontdekken dat ze te maken heeft gehad met incest en we lezen hoe ze daarmee omgaat, liever gezegd, met tegenzin daaraan herinnerd wordt. Ze huldigt de houding dat je beter geen slapende honden kunt wekken. Als enige van de hoofdpersonen lijkt zij niet te worstelen met een fascinatie voor de dood.
In het laatste deel ontmoeten we Sander als beginnend student, hij is uitgegroeid tot een scherpzinnige jongeman en heeft kritisch om zich heen gekeken. Zonder er woorden aan te kunnen geven, voorvoelt hij de nadering van de economische crisis. Het is de lente van 2008 en ook hij is op reis, letterlijk en figuurlijk - hij gaat naar Zwitserland en hoopt daar zijn verwarring te kunnen doorbreken. Is zijn worsteling met zichzelf en zijn verzet tegen maatschappelijke misstanden een proces dat bij zijn leeftijd hoort, of is er meer aan de hand? Sander is vooral op zoek naar het verleden, hem is duidelijk geworden dat hij niet meer kan ontsnappen aan de onverwerkte ervaringen die in hem voortgewoekerd hebben. Pas op het laatst komen we te weten welke gebeurtenis hem jaren geleden heeft getekend.
De auteur:
Frans Oosterbaan (Waalwijk, 1946) studeerde sociale wetenschappen aan de universiteit van Tilburg en na een rijk geschakeerd werkzaam leven behaalde hij vlak voor de pensioenleeftijd zijn brevet. Sindsdien is hij een enthousiast sportvlieger. Naast reisverhalen in tijdschriften en een feuilleton in een bedrijfsblad verschenen van zijn hand essays over het onderwijs. Het waanzinnige paradijs is zijn romandebuut.
In het eerste reisverhaal treffen we Edward, die op een keerpunt in zijn leven staat. Hij zoekt naar een werkelijkheid die buiten het bereik van de zintuigen ligt. Met behulp van dagboeken ontdekt hij dat zijn jong gestorven broer Theo met een soortgelijke speurtocht bezig geweest moet zijn. Edward is in gezelschap van zijn zoon Sander, ze maken samen een voettocht. De jongen blijkt de gevolgen van een traumatische gebeurtenis mee te dragen. Sander is twaalf jaar oud.
In het tweede deel gaan we terug naar de weken waarin Theo verslag doet van zijn avonturen. Hij zoekt antwoorden op levensvragen en lijkt meer waarnemer van personen en gebeurtenissen dan deelnemer aan het leven. We komen zijn neefje Sander af en toe in zijn bespiegelingen tegen, het kind is dan een jaar of zeven.
In deel drie leren we Janet kennen. Zij leent ons haar ogen op een lange reis met een kampeerbus. Haar zoontje Sander is twee jaar. We ontdekken dat ze te maken heeft gehad met incest en we lezen hoe ze daarmee omgaat, liever gezegd, met tegenzin daaraan herinnerd wordt. Ze huldigt de houding dat je beter geen slapende honden kunt wekken. Als enige van de hoofdpersonen lijkt zij niet te worstelen met een fascinatie voor de dood.
In het laatste deel ontmoeten we Sander als beginnend student, hij is uitgegroeid tot een scherpzinnige jongeman en heeft kritisch om zich heen gekeken. Zonder er woorden aan te kunnen geven, voorvoelt hij de nadering van de economische crisis. Het is de lente van 2008 en ook hij is op reis, letterlijk en figuurlijk - hij gaat naar Zwitserland en hoopt daar zijn verwarring te kunnen doorbreken. Is zijn worsteling met zichzelf en zijn verzet tegen maatschappelijke misstanden een proces dat bij zijn leeftijd hoort, of is er meer aan de hand? Sander is vooral op zoek naar het verleden, hem is duidelijk geworden dat hij niet meer kan ontsnappen aan de onverwerkte ervaringen die in hem voortgewoekerd hebben. Pas op het laatst komen we te weten welke gebeurtenis hem jaren geleden heeft getekend.
De auteur:
Frans Oosterbaan (Waalwijk, 1946) studeerde sociale wetenschappen aan de universiteit van Tilburg en na een rijk geschakeerd werkzaam leven behaalde hij vlak voor de pensioenleeftijd zijn brevet. Sindsdien is hij een enthousiast sportvlieger. Naast reisverhalen in tijdschriften en een feuilleton in een bedrijfsblad verschenen van zijn hand essays over het onderwijs. Het waanzinnige paradijs is zijn romandebuut.
