Verbondenheid en het verlangen ernaar is van alle tijden en voor alle mensen. Het is inherent aan mensen, het gaat om een dagelijkse manier van in het leven staan. Verbondenheid maakt het meest wezenlijke deel uit van de opdracht van hulpverleners in hun samenwerking met mensen in kwetsbare leefsituaties. Zij zijn vaak de draad met zichzelf en hun omgeving verloren. Ook begeleiders zijn soms de draad kwijt. Maar het fundament van een samenwerkingsrelatie is juist die verbondenheid. Soms lijkt ze als streef- én als doe-waarde ondergesneeuwd door tal van factoren van economische, ethische of maatschappelijke aard. De auteurs gaan uit van een model waarin verbondenheid zich situeert op zes dimensies. Hierbij krijgen vragen als 'Hoe kunnen we de verbondenheid tussen de cliënt en de wereld bevorderen?', 'Hoe kunnen de begeleider en het team hun eigen verbondenheid versterken?' en 'Hoe kan het management verbondenheid weer op de kaart zetten?' concrete antwoorden. Het gaat niet langer om een filosofisch discours, maar vooral om handelen. De vele praktijkvoorbeelden prikkelen en zetten aan om met overtuiging te werken aan verbondenheid. Over de auteurs Vera Van Hove was gedurende tien jaar werkzaam in de sector voor personen met een verstandelijke beperking. Nu is ze als docent Orthopedagogiek verbonden aan de faculteit Mens en Welzijn van HoGent. Ze publiceert en doceert over thema's zoals emancipatorisch werken, kwaliteit van bestaan en kwaliteit van de relatie met de cliënt. Ronny Dierendonck was gedurende vijf jaar werkzaam als hoofdopvoeder in een voorziening voor kinderen met een verstandelijke beperking en zes jaar als directeur van een kleinschalige woonvoorziening voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Nu is hij reeds enkele decennia bestuurder van het WIV - Werkcentrum voor Internationaal Vormingswerk in Gent. Hij verzorgt interactieve studiedagen, workshops en cursussen voor mensen met een ondersteuningsvraag, hun ouders, professionelen en vrijwilligers.
