Nadat het aardse leven van mijn eenentwintigjarige zoon Alexander abrupt stopte ontstond dit 'rouwdagboek'. Terwijl het verdriet uit de bakstenen van mijn huisje stroomde, vonden mijn vingers als vanzelf elke ochtend het toetsenbord. Het schrijven en delen via Hyves, steun van lezers en uit een 'Bijbels Dagboek' hebben mij mede geholpen om te overleven met een verbrijzeld moederhart.
Wanneer je mijn uitnodiging om in de rouwtrein mee te rijden aanneemt, beleef je mee dat níéts in het leven vanzelfsprekend is en dat het écht mogelijk is om 'op te staan' uit het aardedonker. Als ik vijf jaar na het abrupt beëindigen van mijn dagboek 'terugkeer', zullen zelfs sceptici er niet omheen kunnen dat wonderen bestaan en er meer is tussen hemel en aarde...
Flashbacks van Alexanders tumultueuze maar veel te korte leven en de beleving, gevoelens en emoties van zijn 'kleine moedertje', nemen je negen maanden lang mee. Mijn innigste wens zou zijn dat dit alles niet geschreven had kunnen worden, maar het ís geschreven, omdat... omdat het is gebeurd.
Ik heb postuum aan Alexander beloofd dat mijn rouwdagboek een boek zou worden. Zes jaar na die vermaledijde 6 januari in 2012 is het me uiteindelijk gelukt en is het boek een feit. Ik draag het op aan mijn enige zoon, een bijzondere very charming young man met een onaardse energie, opdat hij gekend en nooit vergeten wordt.
Hoe kun je iemand vergeten die zó veel herinneringen achterliet...
*****
Wanneer je mijn uitnodiging om in de rouwtrein mee te rijden aanneemt, beleef je mee dat níéts in het leven vanzelfsprekend is en dat het écht mogelijk is om 'op te staan' uit het aardedonker. Als ik vijf jaar na het abrupt beëindigen van mijn dagboek 'terugkeer', zullen zelfs sceptici er niet omheen kunnen dat wonderen bestaan en er meer is tussen hemel en aarde...
Flashbacks van Alexanders tumultueuze maar veel te korte leven en de beleving, gevoelens en emoties van zijn 'kleine moedertje', nemen je negen maanden lang mee. Mijn innigste wens zou zijn dat dit alles niet geschreven had kunnen worden, maar het ís geschreven, omdat... omdat het is gebeurd.
Ik heb postuum aan Alexander beloofd dat mijn rouwdagboek een boek zou worden. Zes jaar na die vermaledijde 6 januari in 2012 is het me uiteindelijk gelukt en is het boek een feit. Ik draag het op aan mijn enige zoon, een bijzondere very charming young man met een onaardse energie, opdat hij gekend en nooit vergeten wordt.
Hoe kun je iemand vergeten die zó veel herinneringen achterliet...
*****
