Hoe begin je een nieuw leven wanneer de persoon van wie je houdt doodgaat?
Op 36-jarige leeftijd krijgt Magteld, Gordon Darrochs vrouw, de diagnose borstkanker. Het is een enorme klap voor het gezin, dat op het punt staat te verhuizen naar Nederland, het geboorteland van Magteld. Achttien maanden later volgt een nieuwe klap: Magteld is terminaal en heeft mogelijk nog maar enkele maanden te leven. Terwijl haar gezondheid snel achteruitgaat, worstelen Magteld en Gordon om, samen met hun twee autistische zoons, hun plek te vinden in Nederland, een totaal onbekend land voor Gordon en de jongens. Het wordt een race tegen de klok om een stervende moeder thuis te brengen. Hoe bouwen ze een nieuw leven op te midden van rouw en verlies? Hoe zullen de jongens zich aanpassen aan zulke grote veranderingen? En wat blijft er over van Magteld wanneer ze is overleden?
De tijd die we nog dachten te hebben is een verhaal van liefde en van verlies, een verhaal van rouw en herinneringen. Een verhaal over hoe gebeurtenissen ons leven vormen, en hoe we ze een plek geven in ons bestaan. Het stelt bovendien belangrijke vragen over wat we belangrijk vinden in het leven, en wat we achterlaten wanneer we sterven.
Gordon Darroch werd in 1974 in Norwich geboren. Na zijn studie Engelse letterkunde en Duits aan de universiteit van Edinburgh, waar hij ook redacteur van de studentenkrant was, ging hij de journalistiek in als verslaggever voor de Peterborough Evening Telegraph. In 2001 verhuisde hij naar Glasgow, waar hij werkte voor de Press Association, de Herald en {STV} News. In 2014 emigreerde hij naar Den Haag met zijn vrouw Magteld Darroch-Jansen, die zeven weken later overleed aan de gevolgen van borstkanker. De twee hadden elkaar in de zomer van 1993 in Italië ontmoet, trouwden in 2001 en kregen twee kinderen.
'Het boek dat hij schreef leest als een monument voor haar' - Jannetje Koelewijn, NRC Handelsblad
'Dit gedenkschrift is absoluut een triomf... authentiek en pijnlijk scherpzinnig' - Rosemay Goring
'Bijna ondraaglijk triest, maar adembenemend mooi geschreven' - Eastern Daily Press
'Een indrukwekkend, diepgaand gedenkschrift, prachtig geschreven en verschrikkelijk droevig' - Sunday Mirror
Op 36-jarige leeftijd krijgt Magteld, Gordon Darrochs vrouw, de diagnose borstkanker. Het is een enorme klap voor het gezin, dat op het punt staat te verhuizen naar Nederland, het geboorteland van Magteld. Achttien maanden later volgt een nieuwe klap: Magteld is terminaal en heeft mogelijk nog maar enkele maanden te leven. Terwijl haar gezondheid snel achteruitgaat, worstelen Magteld en Gordon om, samen met hun twee autistische zoons, hun plek te vinden in Nederland, een totaal onbekend land voor Gordon en de jongens. Het wordt een race tegen de klok om een stervende moeder thuis te brengen. Hoe bouwen ze een nieuw leven op te midden van rouw en verlies? Hoe zullen de jongens zich aanpassen aan zulke grote veranderingen? En wat blijft er over van Magteld wanneer ze is overleden?
De tijd die we nog dachten te hebben is een verhaal van liefde en van verlies, een verhaal van rouw en herinneringen. Een verhaal over hoe gebeurtenissen ons leven vormen, en hoe we ze een plek geven in ons bestaan. Het stelt bovendien belangrijke vragen over wat we belangrijk vinden in het leven, en wat we achterlaten wanneer we sterven.
Gordon Darroch werd in 1974 in Norwich geboren. Na zijn studie Engelse letterkunde en Duits aan de universiteit van Edinburgh, waar hij ook redacteur van de studentenkrant was, ging hij de journalistiek in als verslaggever voor de Peterborough Evening Telegraph. In 2001 verhuisde hij naar Glasgow, waar hij werkte voor de Press Association, de Herald en {STV} News. In 2014 emigreerde hij naar Den Haag met zijn vrouw Magteld Darroch-Jansen, die zeven weken later overleed aan de gevolgen van borstkanker. De twee hadden elkaar in de zomer van 1993 in Italië ontmoet, trouwden in 2001 en kregen twee kinderen.
'Het boek dat hij schreef leest als een monument voor haar' - Jannetje Koelewijn, NRC Handelsblad
'Dit gedenkschrift is absoluut een triomf... authentiek en pijnlijk scherpzinnig' - Rosemay Goring
'Bijna ondraaglijk triest, maar adembenemend mooi geschreven' - Eastern Daily Press
'Een indrukwekkend, diepgaand gedenkschrift, prachtig geschreven en verschrikkelijk droevig' - Sunday Mirror
