‘Les rivières sont des chemins qui marchent et qui
portent où l’on veut aller’, schreef de Franse filosoof
en wiskundige Pascal. Zijn Britse tijdgenoot,
‘the water poet’ John Taylor beschreef ze als the
‘cherishing veines of the body of every Countrey,
Kingdome, and Nation’. Het zijn slechts enkele
citaten die het aanzienlijk belang weergeven dat
internationale rivieren en het gebruik ervan voor
transportdoeleinden in de politieke en economische
geschiedenis van Europa hebben gespeeld en
tot op de dag van heden nog steeds spelen.
Dit boek analyseert deze geschiedenis over een periode
van ruim 2000 jaar, van de tijd van de Romeinen
tot op heden. Het beschrijft de eeuwenlange
strijd tussen steden en staten om de heerschappij
over de rivieren, met de meer dan 200 jaar durende
sluiting van de Schelde als triest culminatiepunt en
de ommekeer met het Scheldedecreet in 1792, in
het zog van de Franse Revolutie, met afkondiging
van vrije scheepvaart voor alle ingezetenen van oeverstaten.
Het sindsdien in de internationale orde
erkend beginsel van de belangengemeenschap
van oeverstaten, heeft niet belet dat de strijd om
het vrij gebruik van rivieren ononderbroken is verder
gegaan. Sinds vijftig jaar zijn ook de Europese
Instellingen zich in deze strijd gaan mengen en
hebben zij er een nieuwe dimensie aan gegeven.
portent où l’on veut aller’, schreef de Franse filosoof
en wiskundige Pascal. Zijn Britse tijdgenoot,
‘the water poet’ John Taylor beschreef ze als the
‘cherishing veines of the body of every Countrey,
Kingdome, and Nation’. Het zijn slechts enkele
citaten die het aanzienlijk belang weergeven dat
internationale rivieren en het gebruik ervan voor
transportdoeleinden in de politieke en economische
geschiedenis van Europa hebben gespeeld en
tot op de dag van heden nog steeds spelen.
Dit boek analyseert deze geschiedenis over een periode
van ruim 2000 jaar, van de tijd van de Romeinen
tot op heden. Het beschrijft de eeuwenlange
strijd tussen steden en staten om de heerschappij
over de rivieren, met de meer dan 200 jaar durende
sluiting van de Schelde als triest culminatiepunt en
de ommekeer met het Scheldedecreet in 1792, in
het zog van de Franse Revolutie, met afkondiging
van vrije scheepvaart voor alle ingezetenen van oeverstaten.
Het sindsdien in de internationale orde
erkend beginsel van de belangengemeenschap
van oeverstaten, heeft niet belet dat de strijd om
het vrij gebruik van rivieren ononderbroken is verder
gegaan. Sinds vijftig jaar zijn ook de Europese
Instellingen zich in deze strijd gaan mengen en
hebben zij er een nieuwe dimensie aan gegeven.
