Ze was nog een kind zegt ze toen haar vader voor haar ogen op een afschuwelijke manier met messteken werd afgemaakt. Ze bleef uren verkrampt in foetushouding liggen, niet in staat om één spier in haar lichaam te bewegen. De terugkeer naar een normaal leven verliep met vallen en opstaan en heel veel pijn. Nu, vier jaar later, is ze een jonge vrouw die in het reine is met de vreselijke gebeurtenissen waarvan ze getuige was. Die ze een plaats heeft kunnen geven in haar leven. Zegt ze. Of is dat slechts schijn?
