Stillers vierluik
Vier aansprekende, gevoelige romans waarin Stiller laat zien hoe traumas het leven van een kind kunnen gaan bederven als het groter wordt.
Noodlottig als de oude Griekse tragedies zelf.
In confronterende situaties kunnen oude traumas geactiveerd worden en nieuwe veroorzaakt. Zonder bewustwording zou het leven van zon kind terecht komen in een zich eindeloos herhalende lus van zelfde oorzaken en zelfde gevolgen. Dus feitelijk doodlopen.
Stillers romans lezen plezierig. Al hebben ze niet altijd een happy end, ze eindigen wel met hoop. Want uiteindelijk wordt bij de hoofdpersonen de lus doorbroken en kunnen ze verder. Al is het in een volgend leven.
Communekind, Zwerven per ongeluk en Ongeoorloofde liefde (2x) zijn reeds verschenen.
Communekind speelt zich af in de zestiger en zeventiger jaren. Een beeldschoon jongetje groeit met zijn moeder op in een antiautoritaire kunstenaars commune in een oud slot aan een rivier in Nederland.
Uit de tekst:
`Mijn brein was stuk, door het ongeluk, fluisterde ik. `Ik was stomme, stomme, domme Boedi geworden.
`Hm, was dat de echte reden dat Esther en jij uit elkaar groeiden? vroeg Ralf.
Ik moest bijna overgeven.
`Zie je wel? Raak! zei Ralf zachtjes tegen mam.
`Je bent niet erg... subtiel, zei ze beverig.
`Nee daarom heb ik ook nergens kunnen blijven studeren. Ze vonden me te confronterend, denk ik, zei Ralf droog. `Kom jongen, vertel.
`En geef je jezelf de schuld?
Ik keek Ralf aan.
`Ze had ook bij je kunnen blijven en helpen je brein weer te trainen.
Ik moest daarover nadenken.
`Ik zie dat je het beter gaat begrijpen, zei Ralf en klopte me bemoedigend op de schouder. `Begrijp je nu dat het universum niet alleen om Boedi draait? Dat anderen met hele andere dingen bezig kunnen zijn, die niet vanzelfsprekend met jou te maken hebben of jouw verantwoordelijkheid zijn?
Ik zuchtte. `Jawel.
`Goed, we gaan verder. We zijn er nog niet.
`Moet dat nou? vroeg mam.
`Ja, Trude, het zijn nu nog verse herinneringen, vatbaar voor troost en retrospectie. Over tien jaar zit het muurvast in zijn persoonlijkheid verankerd...
Vier aansprekende, gevoelige romans waarin Stiller laat zien hoe traumas het leven van een kind kunnen gaan bederven als het groter wordt.
Noodlottig als de oude Griekse tragedies zelf.
In confronterende situaties kunnen oude traumas geactiveerd worden en nieuwe veroorzaakt. Zonder bewustwording zou het leven van zon kind terecht komen in een zich eindeloos herhalende lus van zelfde oorzaken en zelfde gevolgen. Dus feitelijk doodlopen.
Stillers romans lezen plezierig. Al hebben ze niet altijd een happy end, ze eindigen wel met hoop. Want uiteindelijk wordt bij de hoofdpersonen de lus doorbroken en kunnen ze verder. Al is het in een volgend leven.
Communekind, Zwerven per ongeluk en Ongeoorloofde liefde (2x) zijn reeds verschenen.
Communekind speelt zich af in de zestiger en zeventiger jaren. Een beeldschoon jongetje groeit met zijn moeder op in een antiautoritaire kunstenaars commune in een oud slot aan een rivier in Nederland.
Uit de tekst:
`Mijn brein was stuk, door het ongeluk, fluisterde ik. `Ik was stomme, stomme, domme Boedi geworden.
`Hm, was dat de echte reden dat Esther en jij uit elkaar groeiden? vroeg Ralf.
Ik moest bijna overgeven.
`Zie je wel? Raak! zei Ralf zachtjes tegen mam.
`Je bent niet erg... subtiel, zei ze beverig.
`Nee daarom heb ik ook nergens kunnen blijven studeren. Ze vonden me te confronterend, denk ik, zei Ralf droog. `Kom jongen, vertel.
`En geef je jezelf de schuld?
Ik keek Ralf aan.
`Ze had ook bij je kunnen blijven en helpen je brein weer te trainen.
Ik moest daarover nadenken.
`Ik zie dat je het beter gaat begrijpen, zei Ralf en klopte me bemoedigend op de schouder. `Begrijp je nu dat het universum niet alleen om Boedi draait? Dat anderen met hele andere dingen bezig kunnen zijn, die niet vanzelfsprekend met jou te maken hebben of jouw verantwoordelijkheid zijn?
Ik zuchtte. `Jawel.
`Goed, we gaan verder. We zijn er nog niet.
`Moet dat nou? vroeg mam.
`Ja, Trude, het zijn nu nog verse herinneringen, vatbaar voor troost en retrospectie. Over tien jaar zit het muurvast in zijn persoonlijkheid verankerd...
