Ann Hood woont in Providence in de Verenidge Staten. Nadat haar dochtertje van vijf jaar stierf aan hersenvliesontsteking vond ze zelf troost in het breien, wat leidde tot deze ontroerende roman over rouwverwerking, vriendschap en troost.
Sinds de dood van haar vijfjarige dochtertje Stella is Mary gebroken van verdriet. Ze sleept zichzelf door de dagen en komt haar bed haast niet uit. Op aanraden van haar moeder sluit ze zich met tegenzin aan bij een breiclub.
Alice, Scarlet, Lulu, Beth, Harriet en Ellen verwelkomen Mary in hun midden, ondanks haar zichtbare weerstand tegen het breien en haar aarzeling zich voor hen open te stellen. Van ieder van hen leert Mary een nieuwe breitechniek, voor sjaals, mutsen, truien en sokken, en tijdens het breien vertellen ze ieder hun levensverhalen vol verlies, liefde en hoop. Na een tijdje merkt Mary dat het breien en haar nieuwe vrienden haar helpen haar verlies te verwerken. Uiteindelijk voelt ook zij zich sterk genoeg om haar eigen verhaal te vertellen en vindt ze de moed om de draad van haar leven weer op te pakken.
'Hoods personages zijn sympathiek, maar niet te mooi om waar te zijn.' - Library Journal
'De kracht van het boek ligt in het pijnlijke realisme waarmee de verschillende fasen van rouw worden beschreven.' - Publishers Weekly
'Ik weet dat het ongeloofwaardig klinkt, maar toen ik De breiclub uit had voelde ik me opgewekt, gelouterd haast. Ik had het gevoel dat ik de wereld met een frisse blik bekeek; klaar om pijnlijke herinneringen te vergeten en nieuwe gedachten toe te laten.' - Newsday
Sinds de dood van haar vijfjarige dochtertje Stella is Mary gebroken van verdriet. Ze sleept zichzelf door de dagen en komt haar bed haast niet uit. Op aanraden van haar moeder sluit ze zich met tegenzin aan bij een breiclub.
Alice, Scarlet, Lulu, Beth, Harriet en Ellen verwelkomen Mary in hun midden, ondanks haar zichtbare weerstand tegen het breien en haar aarzeling zich voor hen open te stellen. Van ieder van hen leert Mary een nieuwe breitechniek, voor sjaals, mutsen, truien en sokken, en tijdens het breien vertellen ze ieder hun levensverhalen vol verlies, liefde en hoop. Na een tijdje merkt Mary dat het breien en haar nieuwe vrienden haar helpen haar verlies te verwerken. Uiteindelijk voelt ook zij zich sterk genoeg om haar eigen verhaal te vertellen en vindt ze de moed om de draad van haar leven weer op te pakken.
'Hoods personages zijn sympathiek, maar niet te mooi om waar te zijn.' - Library Journal
'De kracht van het boek ligt in het pijnlijke realisme waarmee de verschillende fasen van rouw worden beschreven.' - Publishers Weekly
'Ik weet dat het ongeloofwaardig klinkt, maar toen ik De breiclub uit had voelde ik me opgewekt, gelouterd haast. Ik had het gevoel dat ik de wereld met een frisse blik bekeek; klaar om pijnlijke herinneringen te vergeten en nieuwe gedachten toe te laten.' - Newsday
