Betsy – afkomstig uit de gegoede Amerikaanse middenklasse, de babyboomgeneratie – verzet zich in haar jonge jaren hevig tegen haar milieu en vooral tegen haar moeder. Zij gruwt van het leven dat haar moeder leidt, uitsluitend gericht op huwelijk, gezin, huishouden. De beknotting wordt gesymboliseerd door de bridgeclub waar haar moeder haar hele leven deel van uitmaakt. Met een zucht van verlichting verlaat Betsy op haar achttiende het brave New Haven en gaat naar New York om te studeren. Door een samenloop van omstandigheden bevindt Betsy zich dertig jaar later weer in New Haven. Ze wordt lid van de bridgeclub, ze sluit vriendschap met de vrouwen en door de gesprekken die ze voert is ze in staat haar jeugd en het conflict met haar moeder beter te begrijpen. De individuele geschiedenissen van deze vrouwen, geplaatst in de context van de grotere geschiedenis, verklaren de keuzes die zij maakten. Betsy raakt vooral onder de indruk van hun onderlinge loyaliteit, van de toewijding en trouw die haar eigen generatie amper kent. De damesclub is een even ontroerend als herkenbaar familieverhaal.
