Een 16-jarig Iraaks-Koerdisch meisje, Gülsen, werd door haar familie ernstig bedreigd omdat ze de eer van haar familie op het spel had gezet. Gülsen had namelijk stiekem een relatie met een Afrikaanse jongen. Toen haar familie daar achter kwam, hebben haar broers en neven deze jongen 'een lesje geleerd'. Gülsen was echter niet van plan de relatie met haar vriend te verbreken en bleef hem stiekem zien. De situatie dreigde te escaleren en de politie haalde het meisje uit huis. Ze werd - tijdelijk - ondergebracht in een politiecel.
De voogd van het meisje belde vervolgens 'heel Nederland' af, maar het lukte hem niet om een plaats voor haar te vinden in de jeugdzorg............................
In een periode van ruim drie jaar bood Zahir crisisopvang en behandeling aan 121 meisjes en jonge vrouwen uit migranten- en vluchtelingengemeenschappen in Nederland. Met name aan Marokkaanse, Turkse en Irakese meiden maar ook aan meisjes en jonge vrouwen uit onder andere Afghanistan, Algerije, Egypte, Koeweit, Libanon, Soedan, Somalië en Syrië. De collectieve cultuur waar deze meiden uitkomen verschilt fundamenteel van een individualistische westerse cultuur. De problemen waar zij mee te maken hebben verschillen eveneens fundamenteel van die van meiden met een westerse achtergrond.
En dat geldt ook voor mogelijke oplossingen en de manier waarop de hulpverlening vorm moet krijgen.
In De dochters van Zahir beschrijven Linda Terpstra en Anke van Dijke de ervaringen en de kennis die we de afgelopen drie jaar hebben opgedaan met de hulpverlening aan meiden uit eerculturen die gevlucht zijn van huis vanwege eerkwesties en die soms zeer ernstig werden bedreigd omdat ze de familie-eer hadden geschonden.
De voogd van het meisje belde vervolgens 'heel Nederland' af, maar het lukte hem niet om een plaats voor haar te vinden in de jeugdzorg............................
In een periode van ruim drie jaar bood Zahir crisisopvang en behandeling aan 121 meisjes en jonge vrouwen uit migranten- en vluchtelingengemeenschappen in Nederland. Met name aan Marokkaanse, Turkse en Irakese meiden maar ook aan meisjes en jonge vrouwen uit onder andere Afghanistan, Algerije, Egypte, Koeweit, Libanon, Soedan, Somalië en Syrië. De collectieve cultuur waar deze meiden uitkomen verschilt fundamenteel van een individualistische westerse cultuur. De problemen waar zij mee te maken hebben verschillen eveneens fundamenteel van die van meiden met een westerse achtergrond.
En dat geldt ook voor mogelijke oplossingen en de manier waarop de hulpverlening vorm moet krijgen.
In De dochters van Zahir beschrijven Linda Terpstra en Anke van Dijke de ervaringen en de kennis die we de afgelopen drie jaar hebben opgedaan met de hulpverlening aan meiden uit eerculturen die gevlucht zijn van huis vanwege eerkwesties en die soms zeer ernstig werden bedreigd omdat ze de familie-eer hadden geschonden.
