Reinoud keek om zich heen. Hij liep het poortgebouw uit en zocht naar de Tiendschuur. Die evenwel verderop lag. Ook de watermolen was binnen handbereik. Hij liep het dorpje in, de grens over, opzoek naar de Proosdij die hij tegenkwam op de Kirchplatz en de Propsteiweg (Proosdijweg). Een ontzettend grote Limburgse carréhoeve met drie grote rondrondboogpoorten en muurankers met het jaartal 1703. Het geheel in baksteen opgetrokken met hardstenen omlijsting. Dit gebouw domineerde het hele dorpje. Verder alleen wat 19e eeuwse kleine boerderijen met lage rondrondboogpoorten die niet meer in gebruik waren. Om vroeger de hooiwagen binnen te rijden in de schuur was een hoge rondboogpoort nodig anders paste de wagen niet. Gelukkig woonde hij nog wel in een boerderij met een hoge poort. De meeste moderne huizen waren uitgevoerd in een oranjebruine baksteen die zo typisch is voor de jaren 50-60-70 van de vorige eeuw.
Het was het dorpje met de meest westelijke kerk van Duitsland, gelegen in het meest westelijke gedeelte van Duitsland dat gelegen was aan de weg langs Isenbruch naar Susteren. Hij bekeek de meest westelijk gelegen kerk van Duitsland en hij trof een zaalkerkje aan.
Het was het dorpje met de meest westelijke kerk van Duitsland, gelegen in het meest westelijke gedeelte van Duitsland dat gelegen was aan de weg langs Isenbruch naar Susteren. Hij bekeek de meest westelijk gelegen kerk van Duitsland en hij trof een zaalkerkje aan.
