Bekroond met de Prix Paroles de patients.
Hugo Horiot is verliefd op wielen en alles wat beweegt of draait. Hij is geobsedeerd door de buitenaardse taal van pijpen – ze lopen, zo verbeeldt hij zich, van zijn huis naar het midden van de aard. Hij veroorzaakt eindeloze problemen thuis en haat school. Hij mompelt: 'Ik droom in mijn slaap, ik droom als ik wakker ben', maar hij droomt zo hard, dat hij de wereld om heen buiten sluit. De school is een gevangenis waaruit hij moet ontsnappen, zijn leraren zijn onderdrukkers, en zijn klasgenoten "een schare van vrolijke martelingen." Dit is het portret van een jongen die dan wel lijdt onder zijn autisme, maar tegelijkertijd ook een mooie rebel is, vastberaden om zich een weg door zijn kindertijd te banen om een blijvend gevoel van persoonlijke vrijheid te vinden.
Hugo Horiot (Dijon, 1982) is een jonge Franse acteur, regisseur en schrijver. In 2005 werd hij toegelaten tot de Theater du Jour, een Franse theateracademie, waar hij de kunst van het acteren leerde van Pierre Debauche. De keizer, dat ben ik, het verhaal over zijn ervaringen met autisme, won de Prix Paroles de patients, een Franse prijs die schrijvers erkent die over ziekte en genezing schrijven. De tekst werd later aangepast voor het podium, waarbij Horiot zijn eigen karakter speelt. 'Ik ben niet genezen van autisme', heeft Horiot gezegd. 'Ik heb geleerd ermee te leven.' Hij woont in Parijs en is vice-president van het Comité Consultatif National d'Éthique d'autisme de France (CCNE).
‘Een verbazingwekkend en klinkend verhaal van de 'binnenkant' van autisme - dapper, brutaal, grappig, triomfantelijk en verschrikkelijk ontroerend. Als dokter had ik geen idee, en nu heb ik dat zeker. Verplichte kost voor iedereen - ouder, leraar, schoolgenoot, gezondheidswerker - die een persoon met autisme kent. '
- Samuel Shem, auteur van Het huis van God
‘De auteur heeft de gevangenis van zijn dromen verlaten om er een meesterwerk van te maken. Een uitzonderlijk verhaal waarin hij de sleutels van zijn gedrag prijsgeeft.’
- Le Figaro
Hugo Horiot is verliefd op wielen en alles wat beweegt of draait. Hij is geobsedeerd door de buitenaardse taal van pijpen – ze lopen, zo verbeeldt hij zich, van zijn huis naar het midden van de aard. Hij veroorzaakt eindeloze problemen thuis en haat school. Hij mompelt: 'Ik droom in mijn slaap, ik droom als ik wakker ben', maar hij droomt zo hard, dat hij de wereld om heen buiten sluit. De school is een gevangenis waaruit hij moet ontsnappen, zijn leraren zijn onderdrukkers, en zijn klasgenoten "een schare van vrolijke martelingen." Dit is het portret van een jongen die dan wel lijdt onder zijn autisme, maar tegelijkertijd ook een mooie rebel is, vastberaden om zich een weg door zijn kindertijd te banen om een blijvend gevoel van persoonlijke vrijheid te vinden.
Hugo Horiot (Dijon, 1982) is een jonge Franse acteur, regisseur en schrijver. In 2005 werd hij toegelaten tot de Theater du Jour, een Franse theateracademie, waar hij de kunst van het acteren leerde van Pierre Debauche. De keizer, dat ben ik, het verhaal over zijn ervaringen met autisme, won de Prix Paroles de patients, een Franse prijs die schrijvers erkent die over ziekte en genezing schrijven. De tekst werd later aangepast voor het podium, waarbij Horiot zijn eigen karakter speelt. 'Ik ben niet genezen van autisme', heeft Horiot gezegd. 'Ik heb geleerd ermee te leven.' Hij woont in Parijs en is vice-president van het Comité Consultatif National d'Éthique d'autisme de France (CCNE).
‘Een verbazingwekkend en klinkend verhaal van de 'binnenkant' van autisme - dapper, brutaal, grappig, triomfantelijk en verschrikkelijk ontroerend. Als dokter had ik geen idee, en nu heb ik dat zeker. Verplichte kost voor iedereen - ouder, leraar, schoolgenoot, gezondheidswerker - die een persoon met autisme kent. '
- Samuel Shem, auteur van Het huis van God
‘De auteur heeft de gevangenis van zijn dromen verlaten om er een meesterwerk van te maken. Een uitzonderlijk verhaal waarin hij de sleutels van zijn gedrag prijsgeeft.’
- Le Figaro
