In de poëzie van Mark van Tongele gaat het tekeer als in een storm voor de kust van Oostende. Dit is spectaculaire poëzie, zoals ze nauwelijks nog gemaakt wordt – maar wie in deze tijd gedichten schrijft, zou het niet voor minder dan het onmogelijke hoeven proberen. En dat doet Mark van Tongele, met zeldzame bezieling, en in gedichten waarin de taal tot het uiterste wordt beproefd en beelden over elkaar tuimelen tot een woest geheel. De loeiende tier is een bundel over leven en dood, liefde en duisternis, eeuwigheid en overleven. Het is poëzie met uitroeptekens en men moet een groot dichter zijn, om daarin net zo geloofwaardig te zijn als de grootste romantische dichters.
