Ik wilde gewoon zijn. Gewoon indiaantje spelen. Erbij horen, mogen zijn wie ik was, ik wilde leven, net als alle andere kinderen. Maar mijn moeder had andere plannen.
Robbie ondergaat nodeloos talloze diëten, medische behandelingen en ziekenhuisopnames. Hij wordt ziek gemaakt. Door zijn eigen moeder. Vanaf zijn puberteit strijdt hij om zijn eigen identiteit te vinden en te begrijpen wat er werkelijk aan de hand was. Eenmaal volwassen, stelt hem in staat om nauwkeurig te beschrijven hoe het is als je moeder 'Münchhausen-by-proxy' heeft.
Glasheldere dialogen en de vlijmscherpe beelden tonen niet alleen de pijnlijke situatie van toen: maar ook hoe diep de schade nog steeds is, die door deze vorm van mishandeling wordt veroorzaakt.
Robert Broeils (1968) wil zijn ervaringen delen met zijn lezers en ze daarmee bewust maken van de pathologische behoeften aan aandacht van sommige mensen.
Robbie ondergaat nodeloos talloze diëten, medische behandelingen en ziekenhuisopnames. Hij wordt ziek gemaakt. Door zijn eigen moeder. Vanaf zijn puberteit strijdt hij om zijn eigen identiteit te vinden en te begrijpen wat er werkelijk aan de hand was. Eenmaal volwassen, stelt hem in staat om nauwkeurig te beschrijven hoe het is als je moeder 'Münchhausen-by-proxy' heeft.
Glasheldere dialogen en de vlijmscherpe beelden tonen niet alleen de pijnlijke situatie van toen: maar ook hoe diep de schade nog steeds is, die door deze vorm van mishandeling wordt veroorzaakt.
Robert Broeils (1968) wil zijn ervaringen delen met zijn lezers en ze daarmee bewust maken van de pathologische behoeften aan aandacht van sommige mensen.
