Dit is een verhaal over vriendschap. Over hoe je een vriend kan kwijtraken en die vervolgens toch nog terug kan vinden. Een verhaal dat zich bedient van grote woorden als haat en vergeving. Een verhaal over doodgaan ook.
Het gaat over twee mensen die ontdekken dat ze dezelfde dingen mooi vinden. En daarom vrienden worden. Beiden willen ze de wereld anders doen draaien. En dus besluiten ze om samen een toneelstuk te maken.
Johan Petit is regisseur, acteur (zelfs tweetalig) en artistiek leider van MartHa!tentatief
Fragment:
Het kot waar ik woonde, was belachelijk klein; er paste juist een bed, een tafel en een stoel in. Het plafond was maar één meter tachtig hoog en daarbovenop - maar eigenlijk eronder - had Achmed, mijn huisbaas, een vals plafond gestoken: om de stookkosten te drukken, want gas en electriciteit zaten mee in de huurprijs. Om het helemaal compleet te maken, was de deur waarmee ge mijn kot binnen kwam, er ook nog eens verkeerd ingezet, want de deur ging naar binnen open, waardoor ze dus niet open ging, want dat vals plafond zat in de weg. En daarom had ik met een wipzaag een groot kattenraam uit die deur gezaagd en zo kroop ik dan elke dag naar binnen. Echt een kruipkot, eigenlijk. Maar ja, mijn kot kostte ook maar de helft van een ander kot.
Als ik nu terugdenk aan die tijd, dan zie ik mezelf op mijn kot gedichten en verhalen schrijven, zittend op een stoel aan een tafel waar ik van allebei de poten had afgezaagd. Het tafelblad lag op de grond, met een staanlamp ernaast, waar ik met veel moeite een liglamp van gemaakt had. En zo schreef ik dan, zittend aan mijn ligtafel, gedichten en toneelstukken.
Het gaat over twee mensen die ontdekken dat ze dezelfde dingen mooi vinden. En daarom vrienden worden. Beiden willen ze de wereld anders doen draaien. En dus besluiten ze om samen een toneelstuk te maken.
Johan Petit is regisseur, acteur (zelfs tweetalig) en artistiek leider van MartHa!tentatief
Fragment:
Het kot waar ik woonde, was belachelijk klein; er paste juist een bed, een tafel en een stoel in. Het plafond was maar één meter tachtig hoog en daarbovenop - maar eigenlijk eronder - had Achmed, mijn huisbaas, een vals plafond gestoken: om de stookkosten te drukken, want gas en electriciteit zaten mee in de huurprijs. Om het helemaal compleet te maken, was de deur waarmee ge mijn kot binnen kwam, er ook nog eens verkeerd ingezet, want de deur ging naar binnen open, waardoor ze dus niet open ging, want dat vals plafond zat in de weg. En daarom had ik met een wipzaag een groot kattenraam uit die deur gezaagd en zo kroop ik dan elke dag naar binnen. Echt een kruipkot, eigenlijk. Maar ja, mijn kot kostte ook maar de helft van een ander kot.
Als ik nu terugdenk aan die tijd, dan zie ik mezelf op mijn kot gedichten en verhalen schrijven, zittend op een stoel aan een tafel waar ik van allebei de poten had afgezaagd. Het tafelblad lag op de grond, met een staanlamp ernaast, waar ik met veel moeite een liglamp van gemaakt had. En zo schreef ik dan, zittend aan mijn ligtafel, gedichten en toneelstukken.
