ijdens de Wereldtentoonstelling van Brussel in 1958 vormde het Congo-paviljoen een element van trots voor België. En ook in november van datzelfde jaar deed de metropool nog euforisch tijdens de plechtigheden voor de vijftigste verjaardag van de annexatie van Congo. Maar toen al waren de eerste onweerswolken merkbaar boven België`s overzees gebied: het ongekend verhaal van het grimmige onthaal van Auguste Buisseret, minister van Koloniën, te Elisabethstad op 23 februari 1958, door boze kolonialen, was een eerste ernstige waarschuwing; de politieke radicalisering van Joseph Kasavubu en de Abako kondigde eveneens moeilijke tijden aan.In dit boek wordt getracht enig inzicht te bieden in de degradatie van de koloniale situatie in Belgisch Congo vanaf 1958 tot kort na de onafhankelijkheid in juli 1960. De studie is gebaseerd op nieuw bronnenmateriaal. Ten eerste wordt er gebruik gemaakt van privé-briefwisseling tussen minister van Staat Joseph Pholien en twee topkolonialen: Roger Sergoynne, substituut van de Procureur des Konings te Leopoldstad, die het onderzoek deed in de zaak-Kasavubu na de opstand van 4 januari 1959 te Leopoldstad; Emile Janssens, opperbevelhebber van de koloniale Weermacht. Ook leerde de briefwisseling tussen de Jezuïetenpater Jozef Van Wing en Territoriaal agent André Ryckmans tal van feiten beter te begrijpen. Ten tweede wordt een nieuw licht geworpen op diverse gebeurtenissen, zoals de rellen van januari 1959 en het bloedig conflict in de Kasaï-provincie tussen Lulua en Baluba, dankzij onuitgegeven missionnaire bronnen. En ten derde hielp grondig onderzoek van kranten, zowel Belgische als koloniale, verklaringen te vinden voor diverse gebeurtenissen.
