‘De ophanging van Priapus en zijn Vulva in een echtelijke stankwolk op het Piazzale Loreto was voor mij een bron van grote vreugde, het teken van de wederopstanding van de zielen en het vlees.’
Dit schreef de grote romancier Carlo Emilio Gadda op 6 oktober 1945 aan zijn vriend Gianfranco Contini, verwijzend naar de macabere tentoonstelling van de terechtgestelde Mussolini en zijn minnares Clara Petacci op een plein in Milaan een paar maanden eerder. Geïntrigeerd door deze zin ging Frans Denissen op zoek naar de vrouw die door medewerkers van de Duce minachtend als ‘de Pompadour van Rome’ en ‘een vrouwelijke Raspoetin’ werd beschreven, maar anno 2007 door een scholiere op het internet ‘hét symbool van de absolute liefde in de geschiedenis van Italië’ wordt genoemd.
Speurend in dagboeken, brieven, memoires, interviews uit vergeelde tijdschriften en verslagen van afgeluisterde telefoongesprekken ontdekte hij een geëxalteerde jonge vrouw die voor haar aanbedene haar leven veil had. En een man die zich voor de pers liet fotograferen als voorbeeldige echtgenoot en vader van een modelgezin, maar tijdens privé-audiënties zijn bezoeksters besprong op het vloerkleed onder zijn werktafel, die een vrouw en zoon uit een geheim bigamisch huwelijk in een krankzinnigengesticht liet wegkwijnen en een joodse maîtresse na een twee decennia durende verhouding door zijn rassenwetten tot emigratie dwong. Het resultaat van deze zoektocht zou Denissen het liefst een roman zonder fictie noemen.
Dit schreef de grote romancier Carlo Emilio Gadda op 6 oktober 1945 aan zijn vriend Gianfranco Contini, verwijzend naar de macabere tentoonstelling van de terechtgestelde Mussolini en zijn minnares Clara Petacci op een plein in Milaan een paar maanden eerder. Geïntrigeerd door deze zin ging Frans Denissen op zoek naar de vrouw die door medewerkers van de Duce minachtend als ‘de Pompadour van Rome’ en ‘een vrouwelijke Raspoetin’ werd beschreven, maar anno 2007 door een scholiere op het internet ‘hét symbool van de absolute liefde in de geschiedenis van Italië’ wordt genoemd.
Speurend in dagboeken, brieven, memoires, interviews uit vergeelde tijdschriften en verslagen van afgeluisterde telefoongesprekken ontdekte hij een geëxalteerde jonge vrouw die voor haar aanbedene haar leven veil had. En een man die zich voor de pers liet fotograferen als voorbeeldige echtgenoot en vader van een modelgezin, maar tijdens privé-audiënties zijn bezoeksters besprong op het vloerkleed onder zijn werktafel, die een vrouw en zoon uit een geheim bigamisch huwelijk in een krankzinnigengesticht liet wegkwijnen en een joodse maîtresse na een twee decennia durende verhouding door zijn rassenwetten tot emigratie dwong. Het resultaat van deze zoektocht zou Denissen het liefst een roman zonder fictie noemen.
