Drie generaties onderling verwante Nederlanders, grootouders, ouders en kinderen, beleven in voormalig Nederlands – Indië de laatste decennia van het koloniale tijdperk, elk vanuit hun eigen perspectief. ‘Denken aan Bandoeng’ beschrijft hun werk in dienst van het Gouvernement in Batavia en de Staats Spoorwegen in Lahat. Het gezinsleven, de schooltijd van de kinderen, de vakanties in de bergen. Na de Japanse Bezetting, de kamptijd in Bandoeng, Tjimahi en Banjoe Biroe, keerden tijdens de Bersiap de meesten terug naar familie in Holland en beleefden daar de definitieve dekolonisatie. Ondanks alles bleven zij voor hun gevoel verbonden met de geschiedenis van het late kolonialisme in Indonesië.
Hun visie is de onze niet meer. Wij weten hoe alles is afgelopen. Toch ontroeren de talloze, soms vermakelijke brieven die wekelijks naar Holland werden geschreven, evenals de kampdagboeken en hun later geschreven memoires. Het waren de bouwstenen voor dit boek.
