Dichtbij gaat over regionale dagbladen, de kranten die bij de oorspronkelijke publicatie van het boek in 1997 voor de helft van alle Nederlanders dagelijks een zeer belangrijke informatiebron waren. Het is een tijdsdocument dat pijnlijk bloot legt hoe de branche sindsdien in een vrije val terecht lijkt gekomen. Reorganisaties, ontslagen en fusies zijn actueler dan ooit.
In een nieuw voorwoord, blikt samensteller Tony van der Meulen terug op de tijd dat hij het boek schreef.
`Dichtbij, regionale kranten in Nederland, maakte ik in 1997 voor een deel op mijn hoofdredactionele kamer bij het Brabants Dagblad in Den Bosch. Als ik mijn stoel achteruit schoof, knarsten de gouden dukaten onder de glijders, ik zat tot aan mijn enkels in het redactionele geld.
Er werd goud verdiend, de krant bulkte nog van de advertenties, lezers waren nog niet trouweloos, internet was in opkomst maar nog gevaarloos. Sociale media? Wij hadden er geen weet van.
In dat journalistieke paradijs van de onbezorgdheid ontstond Dichtbij. De co-auteurs en ik maakten ons zorgen over allerlei zaken waarover huidige hoofdredacteuren denken: wat zou ik mij toch graag daar nog zorgen over willen maken.
In een nieuw voorwoord, blikt samensteller Tony van der Meulen terug op de tijd dat hij het boek schreef.
`Dichtbij, regionale kranten in Nederland, maakte ik in 1997 voor een deel op mijn hoofdredactionele kamer bij het Brabants Dagblad in Den Bosch. Als ik mijn stoel achteruit schoof, knarsten de gouden dukaten onder de glijders, ik zat tot aan mijn enkels in het redactionele geld.
Er werd goud verdiend, de krant bulkte nog van de advertenties, lezers waren nog niet trouweloos, internet was in opkomst maar nog gevaarloos. Sociale media? Wij hadden er geen weet van.
In dat journalistieke paradijs van de onbezorgdheid ontstond Dichtbij. De co-auteurs en ik maakten ons zorgen over allerlei zaken waarover huidige hoofdredacteuren denken: wat zou ik mij toch graag daar nog zorgen over willen maken.