Waarschijnlijk de meest authentieke door een Amerikaan geschreven oorlogsroman.
Edmund Wilson
Er is geen gevechtsscène in Tolstoys Oorlog en Vrede, geen strijd in Stendhals verslag over de slag bij Waterloo die kan tippen aan Boyds beschrijving van de tragedie en de verschrikkingen die soldaat Hicks meemaakt tijdens zijn opmars door het koren.
James Dickey
Op een foto, genomen vlak voordat hij in 1917 als marinier naar Frankrijk vertrok, kijkt de Amerikaanse schrijver Thomas Boyd (1898-1935) met open blik in de camera. De oorlog waaraan hij gaat deelnemen lijkt hem een groot avontuur. Zijn politieke motivatie is gering. Hij denkt aan eer en glorie, maar tijdens zijn eerste maanden aan het front ziet hij vooral veel kameraden sneuvelen. Het miserabele bestaan in de loopgraven staat hem algauw tegen. Hij en zijn lotgenoten worden belaagd door granaten een geweervuur, maar ook door sluipend gas, het gas dat Boyd ver na de oorlog noodlottig zal worden: zijn longen zijn onherstelbaar aangetast. Soms beslissen de bevelhebbers in hun almachtige wijsheid dat de mannen moeten optrekken zonder enige dekking. Ze gaan ‘door het koren’ dat tot de heupen reikt maar, uiteraard, geen bescherming biedt. Over zijn belevenissen aan het front schreef Boyd in 1923 de indrukwekkende roman Door het koren. Hij deed er zes weken over, spuugde de woorden er als het ware uit. Zo leverde hij een rauw relaas dat tot op de dag van vandaag imponeert. Door het koren geldt als een klassieker in de fictie over de Eerste Wereldoorlog. Het vormt een ‘Werdegang’ die uitmondt in desillusie en is als zodanig exemplarisch. De laatste zin luidt niet voor niets ‘The soul of Hicks [Boyds alter ego] was numb.’ De oorlog heeft voor de zoveelste keer zijn tol geëist.
DUL0015
Edmund Wilson
Er is geen gevechtsscène in Tolstoys Oorlog en Vrede, geen strijd in Stendhals verslag over de slag bij Waterloo die kan tippen aan Boyds beschrijving van de tragedie en de verschrikkingen die soldaat Hicks meemaakt tijdens zijn opmars door het koren.
James Dickey
Op een foto, genomen vlak voordat hij in 1917 als marinier naar Frankrijk vertrok, kijkt de Amerikaanse schrijver Thomas Boyd (1898-1935) met open blik in de camera. De oorlog waaraan hij gaat deelnemen lijkt hem een groot avontuur. Zijn politieke motivatie is gering. Hij denkt aan eer en glorie, maar tijdens zijn eerste maanden aan het front ziet hij vooral veel kameraden sneuvelen. Het miserabele bestaan in de loopgraven staat hem algauw tegen. Hij en zijn lotgenoten worden belaagd door granaten een geweervuur, maar ook door sluipend gas, het gas dat Boyd ver na de oorlog noodlottig zal worden: zijn longen zijn onherstelbaar aangetast. Soms beslissen de bevelhebbers in hun almachtige wijsheid dat de mannen moeten optrekken zonder enige dekking. Ze gaan ‘door het koren’ dat tot de heupen reikt maar, uiteraard, geen bescherming biedt. Over zijn belevenissen aan het front schreef Boyd in 1923 de indrukwekkende roman Door het koren. Hij deed er zes weken over, spuugde de woorden er als het ware uit. Zo leverde hij een rauw relaas dat tot op de dag van vandaag imponeert. Door het koren geldt als een klassieker in de fictie over de Eerste Wereldoorlog. Het vormt een ‘Werdegang’ die uitmondt in desillusie en is als zodanig exemplarisch. De laatste zin luidt niet voor niets ‘The soul of Hicks [Boyds alter ego] was numb.’ De oorlog heeft voor de zoveelste keer zijn tol geëist.
DUL0015
