President Sukarno noemde hem 'de Man van het Grote Geld' toen hij Hans Max Hirschfeld als hoge commissaris van Nederland in zijn presidentiële paleis in Jakarta ontving. Kort daarna werd Hirschfeld geconfronteerd met een couppoging tegen Sukarno onder leiding van de beruchte kapitein Westerling. Door koelbloedig optreden van de hoge commissaris werd een diplomatieke crisis bezworen.
In 1947 was Hirschfeld benoemd toto regeringscommissaris met als taak de voorbereiding en uitvoering van het Marschallpaln. Toen Hirschfeld in 1952 de overheidsdienst vaarwel zei, had hij de financieel-economische boedelsscheiding van Nederland en Nederlands-Indië tot een goed einde gebracht en was de Nederlandse betalingsbalans weer in evenwicht. Daarna zou hij tot aan zijn dood grossieren in commissariaten: hij werd president-commissaris bij de Rotterdamsche Bank, bij de Koninklijke Nederlandse Zout Unie en bij de beleggingsmaatschappij Unitas, en commissaris bij onder meer Philips, de Verenigde Glasfabrieken en de Holland-Amerika Lijn.
Bij het grote publiek bleef de naam van Hirschfeld echter verbonden met zijn rol als secretaris-generaal van het ministerie van Handel en Nijverheid en van Landbouw en Voedselvoorziening tijdens de bezetting: een man die veel omstreden beslissingen had genomen en die werd gehaat in kringen van het verzet.
In 1947 was Hirschfeld benoemd toto regeringscommissaris met als taak de voorbereiding en uitvoering van het Marschallpaln. Toen Hirschfeld in 1952 de overheidsdienst vaarwel zei, had hij de financieel-economische boedelsscheiding van Nederland en Nederlands-Indië tot een goed einde gebracht en was de Nederlandse betalingsbalans weer in evenwicht. Daarna zou hij tot aan zijn dood grossieren in commissariaten: hij werd president-commissaris bij de Rotterdamsche Bank, bij de Koninklijke Nederlandse Zout Unie en bij de beleggingsmaatschappij Unitas, en commissaris bij onder meer Philips, de Verenigde Glasfabrieken en de Holland-Amerika Lijn.
Bij het grote publiek bleef de naam van Hirschfeld echter verbonden met zijn rol als secretaris-generaal van het ministerie van Handel en Nijverheid en van Landbouw en Voedselvoorziening tijdens de bezetting: een man die veel omstreden beslissingen had genomen en die werd gehaat in kringen van het verzet.
