Ad Blauw ontmoet een straatkrantenverkoper. Het blijkt zijn voormalige vriend Edwin te zijn. Ooit een succesvol manager, maar inmiddels berooid en dakloos. Oorzaak van al dit leed blijkt het onbegrip van medisch specialisten, bedrijfsartsen en werkgevers voor mensen met chronische vermoeidheid te zijn. Hij raakte hierdoor zijn baan, zijn echtgenote en zijn hele verdere hebben en houwen kwijt. Ad en zijn vrouw vangen Edwin op, maar als ze van hun vakantie terugkomen blijkt hij spoorloos. Zou hij zichzelf vanwege zijn uitzichtloze situatie iets hebben aangedaan? Het boek is ook een aanklacht tegen onze verzorgingsstaat. Die houdt soms geen rekening met mensen die vanwege serieuze klachten ernstige beperkingen hebben. Simpelweg omdat er geen 'medisch objectiveerbare gronden' voor die klachten zijn. Noem het gerust een 'systeemfout'.
