Op 28 november 2017 is het vijftien jaar geleden dat Lennaert Nijgh overleed. Nijgh (1945-2002) staat in Nederland vooral te boek als liedjesschrijver. De teksten die hij schreef voor Boudewijn de
Groot en andere artiesten brachten hem roem: Land van Maas en Waal, Pastorale, Malle Babbe, Avond en ga zo maar door. Lennaert zelf worstelde echter met het stempel ‘liedjesschrijver’. Hij vond dat hij meer kon dan de Nederlandstalige lichte muziek van zingbare woorden voorzien.
Als schrijver was Lennaert een natuurtalent. Zijn liefde voor de klassieke literatuur was op jonge leeftijd al groot, maar die enorme belezenheid werkte in het decennium waarin zijn ster rees eerder tegen dan voor hem.
De hang naar vernieuwing was in de jaren zestig buitenproportioneel groot en Lennaerts taalgebruik bloemrijk en krullerig, Bomansiaans bijna. In het tijdperk waarin de ‘onverbiddelijke bestseller’ Ik Jan Cremer de literaire wereld op haar grondvesten deed schudden, was Lennaert Nijgh zo’n beetje in alles het tegenovergestelde van Cremer. Een antiheld op een Solex, en dan nog van gegoede afkomst ook. In de literaire wereld is Nijgh lange tijd argwanend bekeken. Dat de erkenning voor zijn verhalen en boeken uitbleef, stak hem, verwend als hij was door het succes van zijn liedteksten.
Vijftien jaar na zijn dood verschijnt nu dit zelfportret in honderd items, met veel onbekend en obscuur werk. Samen een autobiografisch portret vormen: verhalen, columns, sprookjes, opstellen, gedichten, artikelen voor de schoolkrant, een dagboek uit de jaren zestig, onbekend gebleven liedteksten, brieven, faxen en ander werk. Ga mee naar de volstrekt eigen wereld die Lennaert bouwde van letters en papier; waar vrolijk fladderende vlinders en oude wijze uilen elkaar afwisselen, waar niemand ooit volwassen wordt en waar iedereen zich oprecht blijft verbazen over de toestand in die grote, boze buitenwereld.
Groot en andere artiesten brachten hem roem: Land van Maas en Waal, Pastorale, Malle Babbe, Avond en ga zo maar door. Lennaert zelf worstelde echter met het stempel ‘liedjesschrijver’. Hij vond dat hij meer kon dan de Nederlandstalige lichte muziek van zingbare woorden voorzien.
Als schrijver was Lennaert een natuurtalent. Zijn liefde voor de klassieke literatuur was op jonge leeftijd al groot, maar die enorme belezenheid werkte in het decennium waarin zijn ster rees eerder tegen dan voor hem.
De hang naar vernieuwing was in de jaren zestig buitenproportioneel groot en Lennaerts taalgebruik bloemrijk en krullerig, Bomansiaans bijna. In het tijdperk waarin de ‘onverbiddelijke bestseller’ Ik Jan Cremer de literaire wereld op haar grondvesten deed schudden, was Lennaert Nijgh zo’n beetje in alles het tegenovergestelde van Cremer. Een antiheld op een Solex, en dan nog van gegoede afkomst ook. In de literaire wereld is Nijgh lange tijd argwanend bekeken. Dat de erkenning voor zijn verhalen en boeken uitbleef, stak hem, verwend als hij was door het succes van zijn liedteksten.
Vijftien jaar na zijn dood verschijnt nu dit zelfportret in honderd items, met veel onbekend en obscuur werk. Samen een autobiografisch portret vormen: verhalen, columns, sprookjes, opstellen, gedichten, artikelen voor de schoolkrant, een dagboek uit de jaren zestig, onbekend gebleven liedteksten, brieven, faxen en ander werk. Ga mee naar de volstrekt eigen wereld die Lennaert bouwde van letters en papier; waar vrolijk fladderende vlinders en oude wijze uilen elkaar afwisselen, waar niemand ooit volwassen wordt en waar iedereen zich oprecht blijft verbazen over de toestand in die grote, boze buitenwereld.
