De postume bundel "De beker van Djamsjied" (2011) leek het poëtische testament van Christine D'haen. Pas onlangs dook in haar literaire nalatenschap een codicil op: de ongepubliceerde bundel "Geboorte".
De cyclus begint met de paradoxale vraag: 'Hoeveel geboortes hebben mij gebaard?' De dichteres beantwoordt zelf de vraag door in negentien gedichten evenveel geboortes op te roepen. De allereerste is de lichamelijke geboorte. De volgende geboortes zijn geestelijke gebeurtenissen die haar leven telkens weer een nieuwe wending gaven.
Deze autobiografische gedichten uit de jaren 1977-1983 preluderen op de memoires die Christine D'haen in 1989 begon te schrijven. De poëzie was de teelaarde waaruit het proza ontsproot. Meer dan in haar andere verzen biedt de dichteres ons hier een prangende inblik in haar persoonlijkheid.
Met een nawoord en aantekeningen door Paul Claes.
Christine D'haen (1923-2009) is de 'grande dame' en de 'first lady' van de Vlaamse poëzie. In 1991 won ze als eerste vrouw de Prijs der Nederlandse Letteren voor een even wonderlijk als weergaloos oeuvre.
De cyclus begint met de paradoxale vraag: 'Hoeveel geboortes hebben mij gebaard?' De dichteres beantwoordt zelf de vraag door in negentien gedichten evenveel geboortes op te roepen. De allereerste is de lichamelijke geboorte. De volgende geboortes zijn geestelijke gebeurtenissen die haar leven telkens weer een nieuwe wending gaven.
Deze autobiografische gedichten uit de jaren 1977-1983 preluderen op de memoires die Christine D'haen in 1989 begon te schrijven. De poëzie was de teelaarde waaruit het proza ontsproot. Meer dan in haar andere verzen biedt de dichteres ons hier een prangende inblik in haar persoonlijkheid.
Met een nawoord en aantekeningen door Paul Claes.
Christine D'haen (1923-2009) is de 'grande dame' en de 'first lady' van de Vlaamse poëzie. In 1991 won ze als eerste vrouw de Prijs der Nederlandse Letteren voor een even wonderlijk als weergaloos oeuvre.
