Slechts één? korte?, scherpe? explosie. Er volgde een lange, intense stilte en het ritmische staccato van de regen. Glibberend en buitelend ging ik de laatste meters van de heuvel af om dan met een smak op mijn rug te belanden. Mijn helm was van mijn hoofd afgegleden en ik voelde hoe de overvloed aan hemelwater mijn gezicht afspoelde. Hoe vreemd dat ik deze gehate tropische regen nu als een aangename reiniging van lichaam en geest ondervond. Het ontdoen van alle kwaad. Ik had me in God vergist. Hoe had ik ooit kunnen denken dat Hij zich van ons had afgekeerd? Het werd donkerder en ik gleed weg in een onwezenlijke diepte en voelde handen die met snelle rukken mijn doordrenkte uniform openscheurden. Mijn mannen hadden zich rondom iemand op de grond gegroepeerd en zag ik tot mijn onuitsprekelijke verbazing dat de persoon, die daar lag, ikzelf was. Dan kwam ik tot het schokkende besef dat ik bezig was met sterven. Geïnteresseerd in het boek? Bestel hem via maudhoff@ziggo.nl
