Hesselink voorziet met deze bijzondere studie in lancune medische geschiedschrijving Nederlandse koloniën
Medische geschiedschrijving over de Nederlandse koloniën is schaars. Genezers op de koloniale markt voorziet in een lacune en werpt een nieuw licht op zowel de Europese als de inheemse gezondheidszorg en haar beoefenaars in de periode 1850-1915.
In 1851 richtte de koloniale regering in Batavia twee opleidingen op: een doktersschool voor Javaanse jongens en een vroedvrouwenschool voor Javaanse meisjes. De bedoeling was dat zij de traditionele inheemse geneeskundigen, de doekoens, zouden gaan vervangen. De inheemse bevolking was echter niet bereid gebruik te maken van de diensten van de afgestudeerden. De inheemse dokters bleken toch inzetbaar als vaccinateur en als hulpgeneesheer. De vroedvrouwenschool werd daarentegen in 1875 gesloten. Ondanks allerlei gruwelverhalen over misstanden in het inheemse kraambed werd de school niet heropend. Wel werden er mondjesmaat meisjes aan huis opgeleid door Nederlandse artsen. Toen de koloniale politiek rond 1900 aandacht begon te krijgen voor het welzijn van de inheemse bevolking, ontstond behoefte aan artsen. Meer inheemse jongemannen kregen een betere medische opleiding en gingen als zelfstandige artsen werken. Deze verandering leverde spanningen op: lang niet iedereen accepteerde inheemse artsen als collegas van een Nederlandse arts.
Medische geschiedschrijving over de Nederlandse koloniën is schaars. Genezers op de koloniale markt voorziet in een lacune en werpt een nieuw licht op zowel de Europese als de inheemse gezondheidszorg en haar beoefenaars in de periode 1850-1915.
In 1851 richtte de koloniale regering in Batavia twee opleidingen op: een doktersschool voor Javaanse jongens en een vroedvrouwenschool voor Javaanse meisjes. De bedoeling was dat zij de traditionele inheemse geneeskundigen, de doekoens, zouden gaan vervangen. De inheemse bevolking was echter niet bereid gebruik te maken van de diensten van de afgestudeerden. De inheemse dokters bleken toch inzetbaar als vaccinateur en als hulpgeneesheer. De vroedvrouwenschool werd daarentegen in 1875 gesloten. Ondanks allerlei gruwelverhalen over misstanden in het inheemse kraambed werd de school niet heropend. Wel werden er mondjesmaat meisjes aan huis opgeleid door Nederlandse artsen. Toen de koloniale politiek rond 1900 aandacht begon te krijgen voor het welzijn van de inheemse bevolking, ontstond behoefte aan artsen. Meer inheemse jongemannen kregen een betere medische opleiding en gingen als zelfstandige artsen werken. Deze verandering leverde spanningen op: lang niet iedereen accepteerde inheemse artsen als collegas van een Nederlandse arts.
