Dawkins duikt in de eigenaardigheden, verveling en wanhoop van langgestraften. Tegen de verwachtingen in komt echter geen beeld van tomeloze bruutheid en geweld naar voren, maar eerder een genuanceerde exploratie van mannen die hun best doen hun geest actief te houden in bijna onmogelijke omstandigheden.
Dawkins' verhalen zijn grappig en triest, en staan vol wonderlijke details, zoals het ruilsysteem dat is gebaseerd op tatoeages die zijn gezet met kalligrafeerinkt, zelfgemaakte speelkaarten en sigaretten, een enkele paardenbloem die van de luchtplaats naar binnen is gesmokkeld, snoep bereid van poedermelk, water, suiker en hete saus, verhit in de magnetron en daarna gerold tot glazige balletjes. Hij zet genuanceerde personages neer voor wie je, met al hun duidelijke tekortkomingen, sympathie voelt en die meteen tot leven komen.
Graybar Hotel is een krachtige verzameling verhalen die een stem geeft aan misschien wel de meest veronachtzaamde leden van onze samenleving.
