Heist-aan-Zee is vandaag vermoedelijk de minst tot de verbeelding sprekende van alle badplaatsen aan de Belgische kust. Maar het had totaal anders kunnen lopen. Tot tweemaal toe fnuikten opeenvolgende oorlogen de ontwikkeling van de plaats die aan het begin van de twintigste eeuw het ‘Barcelona van de Vlaamse kust’ werd genoemd. Vanaf de 14de eeuw zorgde haar strategische ligging aan de monding van de zwindelta ervoor dat het dorp eeuwenlang verstrikt geraakte in militaire conflicten. De wereldoorlogen en de uitbouw van de haven van Zeebrugge bezegelden uiteindelijk het lot van deze ‘perel der stranden’. Toch is haar verhaal mooi en luisterrijk, een schone historie van stoere vissers en ambitieuze neringdoeners. Het is een geschiedenis zonder goede afloop, verteld door een ‘vreemdeling’ zoals de toeristen door de kustbewoners in de begindagen werden genoemd.
Luc De Wilde is een laatbloeier. Na een lange carrière in het bedrijfsleven begon hij pas in de herfst van zijn leven te schrijven. Decennialang had hij zich aan de ongeschreven regels van de parade van politiek correcte welvoeglijkheid moeten houden. Aan het einde van zijn loopbaan keerde hij terug naar de streek waar hij een groot deel van zijn jonge jaren had verbleven.
