De Roemeense Dana Grigorcea schetst een prachtig beeld van de ‘Übergangsgeneration’, van wie de kindertijd zich afspeelde in de communistische dictatuur, maar die volwassen werd in een kapitalistische democratie. Een verlof in verband met de verwerking van een overval stelt medewerkster Victoria in staat om terug te keren naar haar geboortestad Boekarest. Ze gebruikt die tijd om de stad van haar kindertijd en jeugd te ontleden, maar ook het Boekarest van nu. Tijdens de warmste zomer sinds jaren verkent ze de stad als volwassene, ze loopt haar vroegere minnaar tegen het lijf, ze ontmoet de oude naaister, ze spreekt de zoon van de vermoorde buren. Haar geheugen wordt ook op bijna proustiaanse wijze gestimuleerd door een bloesemgeur, of door een bepaalde lichtinval in haar ouderlijk huis, en zoals de hoofdpersoon terugkeert naar haar kinderjaren, zo laat Grigorcea de lezer onwillekeurig ook zijn/haar kinderjaren herleven.
