1988. René, de grafdelver van het kerkhof in Mortsel, wil alleen zijn om een graf te graven. Het is meer dan zijn zoveelste klus, het is zijn laatste graf, en hij wil nadenken.
Ook Gert, de zoon van de voddenraper, heeft het kerkhof uitgekozen om te overdenken wat de voorbije dagen gebeurd is. Er volgt een ontmoeting tussen twee verwante zielen, tussen twee werelden en twee manieren om te rouwen.
Tegen die achtergrond beleeft René zijn leven en het bombardement van 1943, dat voor hem en zijn familie zo bepalend is geweest, opnieuw.
De auteur groeide op in Mortsel. Zijn vader vond er een betaalbaar huis omdat het, zoals alle huizen die de oorlog overleefd hadden, de littekens van de bommen droeg. Hij groeide op met de verhalen over het bombardement.
Jaren later liep de auteur opnieuw tussen de graven die hij zich uit zijn jeugd herinnerde. De gedenkzuil, het enige restant in de woestenij waarin het kerkhof was herschapen, legde de link met 1943 en het bombardement.
Ook Gert, de zoon van de voddenraper, heeft het kerkhof uitgekozen om te overdenken wat de voorbije dagen gebeurd is. Er volgt een ontmoeting tussen twee verwante zielen, tussen twee werelden en twee manieren om te rouwen.
Tegen die achtergrond beleeft René zijn leven en het bombardement van 1943, dat voor hem en zijn familie zo bepalend is geweest, opnieuw.
De auteur groeide op in Mortsel. Zijn vader vond er een betaalbaar huis omdat het, zoals alle huizen die de oorlog overleefd hadden, de littekens van de bommen droeg. Hij groeide op met de verhalen over het bombardement.
Jaren later liep de auteur opnieuw tussen de graven die hij zich uit zijn jeugd herinnerde. De gedenkzuil, het enige restant in de woestenij waarin het kerkhof was herschapen, legde de link met 1943 en het bombardement.
