Het laatste woord

Levensechte verhalen van onlangs overleden mensen.
Aangrijpend, soms romantisch, soms dramatisch, maar altijd echt.
In de loop der jaren heeft Jan Koopman een heel eigen stijl ontwikkeld in het schrijven (en voordragen) van levensverhalen. Zijn motto: blijf zo dicht mogelijk bij de waarheid. Je hoeft het meestal niet mooier te maken dan het geweest is…
Jan Koopman kwam voor het eerst van zeer dichtbij met de dood in aanraking toen zijn zoontje stierf. Wiegendood. Toen ervoer hij hoe belangrijk afscheid is: een goed afscheid is de geboorte van een mooie herinnering. De laatste jaren wordt hij steeds vaker gevraagd om levensverhalen te maken van mensen die net gestorven zijn, of van mensen die weten dat ze binnen afzienbare tijd gaan sterven. In heel Nederland wordt hij als funerair spreker gevraagd, vooral om zijn persoonlijke, liefdevolle aanpak: geen standaard gedichtjes, geen holle frasen, maar een recht op het lijf geschreven persoonlijk verhaal, vaak gecompleteerde met passende muziek. Zeventien prachtige mensenlevens.
Stuk voor stuk de moeite waard…