Uit het onderzoek over de schoolkwestie was voordien al duidelijk gebleken dat de laatste acute fase in de jaren 1950 en haar afloop met het Schoolpact een resultante waren van oudere processen. Dat riep ontegensprekelijk vragen op omtrent de perceptie die door de diverse betrokkenen werd gehanteerd ten aanzien van de onderwijsproblematiek. Nieuwe analyses van het oude conflict maakten geleidelijk hun weg na de Tweede Wereldoorlog. In hoeverre en op welke wijze brokkelde de oude, op hegemonie gerichte politiek af ten voordele van een meer ‘pluralistische’ conceptie, die pacificatie beoogde? Hoe werd dat pluralisme door de oude antagonisten ingevuld? In welk breder ideologisch kader moest dit proces worden gesitueerd? Welke rol konden actoren, partijen en drukkingsgroepen spelen? Wie droeg bovengenoemde ideeën en in hoeverre konden zij de besluitvorming beïnvloeden? Op welke wijze moest de Belgische casus in een comparatief kader geplaatst worden?
De verschillende juridische toepassingsvelden, de veelomvattende problematiek van de financiering, de impact van het compromis op de onderwijsdemocratisering , de werking van de Nationale Schoolpactcommissie: het waren eveneens onderwerpen waarover nog bijzonder weinig geweten was. De herschikkingen in het Belgische onderwijslandschap hadden de perspectieven bovendien sterk beïnvloed. Het doorbreken van traditionele, al dan niet op het pact steunende, schoolpolitieke evenwichten in het begin van de jaren tachtig en de wijzigingen die in het nationaal onderwijssysteem werden aangebracht door de communautarisering van deze materie, wierpen dan weer vragen op omtrent de waarde die het Schoolpact en de Schoolpactwet al dan niet behielden (en behouden). Welke differentiatie treedt er op in het beantwoorden van deze vragen, niet alleen tussen de voorstanders van de diverse netten, maar zeker ook tussen de Gemeenschappen die thans de onderwijsbevoegdheden bezitten ? Het zijn allemaal themata die niet enkel belangrijk zijn voor de kennis van het functioneren van de onderwijspacificatie in het recente verleden, maar die nog steeds zeer actueel zijn en ook in de toekomst van grote betekenis zullen blijven.
Veertig jaar na de ondertekening van het Schoolpact had op 2 en 3 december l998 aan de Vrije Universiteit Brussel het colloquium plaats tijdens hetwelk sprekers uit verschillende disciplines en universiteiten een antwoord op al deze vragen poogden te geven.
De verschillende juridische toepassingsvelden, de veelomvattende problematiek van de financiering, de impact van het compromis op de onderwijsdemocratisering , de werking van de Nationale Schoolpactcommissie: het waren eveneens onderwerpen waarover nog bijzonder weinig geweten was. De herschikkingen in het Belgische onderwijslandschap hadden de perspectieven bovendien sterk beïnvloed. Het doorbreken van traditionele, al dan niet op het pact steunende, schoolpolitieke evenwichten in het begin van de jaren tachtig en de wijzigingen die in het nationaal onderwijssysteem werden aangebracht door de communautarisering van deze materie, wierpen dan weer vragen op omtrent de waarde die het Schoolpact en de Schoolpactwet al dan niet behielden (en behouden). Welke differentiatie treedt er op in het beantwoorden van deze vragen, niet alleen tussen de voorstanders van de diverse netten, maar zeker ook tussen de Gemeenschappen die thans de onderwijsbevoegdheden bezitten ? Het zijn allemaal themata die niet enkel belangrijk zijn voor de kennis van het functioneren van de onderwijspacificatie in het recente verleden, maar die nog steeds zeer actueel zijn en ook in de toekomst van grote betekenis zullen blijven.
Veertig jaar na de ondertekening van het Schoolpact had op 2 en 3 december l998 aan de Vrije Universiteit Brussel het colloquium plaats tijdens hetwelk sprekers uit verschillende disciplines en universiteiten een antwoord op al deze vragen poogden te geven.
