Het verre westen vertelt het verhaal van een oude hoeve in het vlakke land van de polders bij de zee. Mensen hebben daar gewoond, zijn er gestorven. Er zijn oorlogen voorbij gekomen. Grote, die de lichamen onder het slijk begroeven. Kleine, als huwelijken struikelen, als het verlangen ver kan kijken en toch geen uitweg ziet. Er valt regen over dit vlakke land en geweldig zonlicht. Mensen kunnen er dolen, de oude rituelen smeken zegen af. En het is er vaak zo woordloos diep stil…
Plaats: een klein, naamloos polderdorpje, twee straten en een kerk, omringd door een 360° horizon.
Tijd: de jaren vijftig van vorige eeuw. Zo ver al achter ons dat het wel een historisch verhaal lijkt. Het kon evengoed de negentiende eeuw zijn. Ook toen waren er demonen in de kop, maar ieder moest er maar zelf mee leren omgaan.
Plaats: een klein, naamloos polderdorpje, twee straten en een kerk, omringd door een 360° horizon.
Tijd: de jaren vijftig van vorige eeuw. Zo ver al achter ons dat het wel een historisch verhaal lijkt. Het kon evengoed de negentiende eeuw zijn. Ook toen waren er demonen in de kop, maar ieder moest er maar zelf mee leren omgaan.
