Over verboden vruchten gesproken. Als vijftienjarige raakte Cat Marnell verslaafd aan de adhd-medicijnen die haar vader, een psychiater, haar voorschreef. Eenmaal naar een prestigieuze kostschool verbannen, ontdekte ze onder andere Xanax, cocaïne en xtc. Haar twintiger jaren beleefde ze in een oneindige, slapeloze roes van feesten en pillen ‘s nachts, en een veeleisende baan in de wereld van de modebladen overdag. Totdat het echt niet meer ging.
Maar dit is geen memoir van goddelijke interventie, kliniekopname of verlossing. Eerder van de zoektocht naar een wankel evenwicht waarin de schoonheid van de roes wel degelijk een rol kan blijven spelen. Cat Marnell is een echt New Yorks enfant terrible en gezegend met een schitterende pen. De vergelijking met Bret Easton Ellis of Charles Bukowski ligt voor de hand. Toch is Marnell een categorie apart; ze heeft iets wezenlijks te zeggen over haar kickbeluste generatie, over de duistere kanten van de mode–industrie en over de huidige tijd.
Maar dit is geen memoir van goddelijke interventie, kliniekopname of verlossing. Eerder van de zoektocht naar een wankel evenwicht waarin de schoonheid van de roes wel degelijk een rol kan blijven spelen. Cat Marnell is een echt New Yorks enfant terrible en gezegend met een schitterende pen. De vergelijking met Bret Easton Ellis of Charles Bukowski ligt voor de hand. Toch is Marnell een categorie apart; ze heeft iets wezenlijks te zeggen over haar kickbeluste generatie, over de duistere kanten van de mode–industrie en over de huidige tijd.
