Psychiatrische diagnoses als ¿depressie¿, ¿schizofrenie¿, ¿borderline¿, ¿anorexia¿, lijken vanzelfsprekende concepten in ons alledaagse taalgebruik. Dagelijks worden we via tv, krant, radio, muziek, films, gesprekken op het werk of op straat geconfronteerd met diagnostische termen. Ondanks de bewering dat de DSM geen mensen, maar enkel stoornissen classificeert, is het in de dagelijkse praktijk altijd zo dat een diagnose wordt toegekend aan iemand, aan een ¿ik¿ van vlees en bloed. In dit boek gaat de auteur na hoe die iemand, dat ¿ik¿, kan omgaan met een diagnose die op haar/hem van toepassing wordt verklaard. Door in te gaan op vragen als ¿Wat is een psychiatrische diagnose?¿, ¿Wie is dat subject, dat ¿ik¿ dat gediagnosticeerd wordt?¿ en ¿Hoe interageert een subject met een aan haar/hem toegekende psychiatrische diagnose?¿ stelt zij de dominante objectivistisch-reductionistische manier van ¿kijken¿ naar de gediagnosticeerde mens in vraag. De gediagnosticeerde mens is niet één maar velen en kan niet gevat worden in één diagnose. Om dit duidelijk te maken, maakt zij gebruik van de metafoor van het rizoom. Door het subject/zelf op te vatten als een rizomatisch verhaal, biedt zij een vernieuwende en alternatieve kijk om het gediagnosticeerde subject in al zijn facetten te beschouwen. JASMINA SERMIJN is klinisch psychologe en systeemtherapeute. Zij doctoreert aan de afdeling Psychologie en Educatiewetenschappen van de Vrije Universiteit Brussel. Daarnaast is zij als systeemtherapeute ook verbonden aan Hestia, centrum voor psychotherapie. Zij is ook de auteur van Scènes uit een ontmoeting. De relatie tussen mens en psychiatrische diagnose (Acco, 2007).
