In het werk van de betreurde Menno Wigman was de dood vaak prominent aanwezig. Wigman behoorde vrijwel vanaf het begin tot de Amsterdamse afdeling van De Eenzame Uitvaart: dichters die een gedicht voorlezen op begrafenissen van mensen zonder familie of vrienden. Sommige van die gedichten belandden, al dan niet in bewerkte vorm, in zijn bundels; maar niet allemaal.
Toen Menno Wigman in februari 2018 overleed, was hij genomineerd voor de Ida Gerhardt Poëzieprijs, maar hij heeft niet meer mogen meemaken dat de prijs hem daadwerkelijk werd toegekend. Met steun van de nabestaanden en de Stichting Ida Gerhardt Poëzieprijs verschijnt nu de volledige verzameling van Menno Wigmans gedichten die hij voor Stichting De Eenzame Uitvaart schreef.
Van Menno Wigman (1966-2018) verschenen vijf dichtbundels, een dagboek, een essaybundel en vele vertalingen, bloemlezingen en gelegenheidsuitgaven. Tot de vele prijzen die hij kreeg, behoorden de Gedichtendagprijs (2002), de Jan Campert-prijs (2002), de A. Roland Holstprijs (2015) en de Ida Gerhardt Poëzieprijs (2018).
‘Ook die laatste jaren, dat hij gebukt ging onder een snel verslechterende gezondheid, dat hij nauwelijks nog schreef, vond hij altijd de ruimte om een gedicht voor een eenzame dode te schrijven. Dat ging steevast gepaard met een hoop aarzelingen, zuchten en tegenzin, maar hij schreef altijd een gedicht om in te lijsten, met van die gebeeldhouwde zinnen, die lezen alsof ze er altijd al waren, alsof ze niet eerst hoefden worden opgeschreven.’
F. Starik
Toen Menno Wigman in februari 2018 overleed, was hij genomineerd voor de Ida Gerhardt Poëzieprijs, maar hij heeft niet meer mogen meemaken dat de prijs hem daadwerkelijk werd toegekend. Met steun van de nabestaanden en de Stichting Ida Gerhardt Poëzieprijs verschijnt nu de volledige verzameling van Menno Wigmans gedichten die hij voor Stichting De Eenzame Uitvaart schreef.
Van Menno Wigman (1966-2018) verschenen vijf dichtbundels, een dagboek, een essaybundel en vele vertalingen, bloemlezingen en gelegenheidsuitgaven. Tot de vele prijzen die hij kreeg, behoorden de Gedichtendagprijs (2002), de Jan Campert-prijs (2002), de A. Roland Holstprijs (2015) en de Ida Gerhardt Poëzieprijs (2018).
‘Ook die laatste jaren, dat hij gebukt ging onder een snel verslechterende gezondheid, dat hij nauwelijks nog schreef, vond hij altijd de ruimte om een gedicht voor een eenzame dode te schrijven. Dat ging steevast gepaard met een hoop aarzelingen, zuchten en tegenzin, maar hij schreef altijd een gedicht om in te lijsten, met van die gebeeldhouwde zinnen, die lezen alsof ze er altijd al waren, alsof ze niet eerst hoefden worden opgeschreven.’
F. Starik
