Beelden van de Romeinse keizers waren alomtegenwoordig in de antieke wereld. Met name portretsculptuur was een geijkt middel om het gezag van de heerser uit te dragen naar alle lagen van de samenleving. Deze studie gaat in op de betekenis van het Romeinse keizerportret als een belichaming van macht in de meest letterlijke zin van het woord, dat wil zeggen dat het beeld centraal gesteld wordt niet alleen als politieke betekenisdrager, maar ook en vooral als een lichamelijk artefact. Als lichaamsbeeld fungeerde het keizerportret niet alleen als toonbeeld van macht, maar ook als belichaming van gender: de betekenis ervan hangt direct samen met de antieke visies op mannelijkheid en vrouwelijkheid. Op het grensvlak van de Romeinse archeologie en de hedendaagse genderstudies, werpt deze studie een kritisch nieuw licht op een van de meest traditionele onderdelen van de klassieke kunst- en cultuurgeschiedenis.
