Na een periode van toenemende centrale macht van de stadhouder in de achttiende eeuw leek het jaar 1795 de dageraad te worden van een nieuwe tijd. Democratie en lokale autonomie zouden voortaan de ruimte voor het bestuur bepalen, zo was de verwachting. Binnen enkele jaren bleek deze hoop echter ijdel te zijn. Tussen 1798 en 1815 was het beleid van de opeenvolgende gezagsdragers erop gericht de in het vooruitzicht gestelde waarden zoveel mogelijk te beperken. Autocratie en centralisatie werden leidend. Dat was met name voelbaar voor de provinciale en de stedelijke overheden die hun beleidsvrijheid goeddeels kwijt raakten. In dit boek richt Wim van Schaik zich op de ontwikkelingen in een aantal dorpsbesturen in de provincie Utrecht. Zij bleken zowel voor wat betreft hun samenstelling, hun beleid als de mogelijkheid om dat beleid zelf te kunnen beïnvloeden een opmerkelijke continuïteit te hebben behouden.
