'Oude liedjes zingen krom' schrijft Stefaan van den Bremt naar aanleiding 'La chanson des vieux amants' van Jacques Brel. Niet zonder zelfkritiek wordt elders teruggeblikt op de weg die door de dichter is afgelegd. In Kromzang sluit een reeks intertekstueel opgebouwde gedichten bijna naadloos aan op de in 2013 verschenen essaybundel De oude wereld moe. Maar het geheel is ook een pleidooi voor 'de kunst van het kijken' en zet zich af tegen 'het wegkijken van andermans lijden'. In het lange slotgedicht 'Cantus firmus' krijgt de veldtocht tegen de Katharen in Zuidwest-Frankrijk een wrange actualiteit. Over het gedicht 'De reisgenoot' uit de vorige bundel Blauw slik (2013) schreef Benno Barnard: 'Ik spreek uit een ervaring met poëzie van inmiddels veertig jaar wanneer ik u zeg dat dit een groot gedicht is.' En Hugo Brems noteerde naar aanleiding van het gedicht 'Hier': 'Het zijn opmerkelijke verzen, waarin de ik zich als in een mystieke ervaring leeg maakt, een en al ontvankelijkheid voor het blauw, voor het transcendente.'
Stefaan van den Bremt (1941) debuteerde als dichter in 1968 en publiceerde tot nog toe meer dan twintig eigen poëzietitels en tal van vertalingen uit het Frans, Spaans en Duits. Ongeveer tegelijk met Kromzang ziet Tuin van de liefde. Getijdenboek, Van den Bremts nieuwe vertaling van Verhaerens trilogie Les Heures, het licht.
Stefaan van den Bremt (1941) debuteerde als dichter in 1968 en publiceerde tot nog toe meer dan twintig eigen poëzietitels en tal van vertalingen uit het Frans, Spaans en Duits. Ongeveer tegelijk met Kromzang ziet Tuin van de liefde. Getijdenboek, Van den Bremts nieuwe vertaling van Verhaerens trilogie Les Heures, het licht.
