Voor het eerst in boekvorm: Nederland wilde in 1945 grote delen van het verslagen Duitsland annexeren.
Veel Nederlanders in de hogere kringen droomden in de na-oorlogse jaren van verregaande annexatie van Duits grondgebied. Soms ging het daarbij om een tweemaal zo groot Nederland en het deporteren van vele miljoenen Duitsers. Steden als Bremen, Aken en Keulen zouden Nederlands worden. Deze grote ambities werden in tientallen brochures en pamfletten uitgedragen.
De regering heeft in de periode 1945-1949 dan ook alles in het werk gesteld om de landsgrenzen een flink eind oostwaarts op te schuiven. Zo hadden de kabinetten Schermerhorn-Drees en Beel een bijzondere belangstelling voor het Eems-Dollard-gebied. Ook keek men met een zekere gretigheid naar het Waddeneiland Borkum. Men smeedde zelfs al plannen om er een strafkolonie voor NSB-ers, SS-ers en andere collaborateurs van te maken. Een delegatie met drie ministers ging er op verkenning naar toe.
Uiteindelijk gingen in 1949 de Britse en Amerikaanse bezetters van Duitsland akkoord met minuscule grenscorrecties, waaronder Elten en Tudderen. Die werden door het kabinet-Drees-Van Schaik al snel ingezet als onderhandelingsobject met de nieuwe Bondsrepubliek, om toch nog zeggenschap te krijgen over de Dollard, die Nederland zo graag wilde inpolderen...
Hoe dit alles afliep beschrijft Hans Smits in een boeiend boek over dit vrijwel vergeten hoofdstuk uit onze na-oorlogse geschiedenis.
Veel Nederlanders in de hogere kringen droomden in de na-oorlogse jaren van verregaande annexatie van Duits grondgebied. Soms ging het daarbij om een tweemaal zo groot Nederland en het deporteren van vele miljoenen Duitsers. Steden als Bremen, Aken en Keulen zouden Nederlands worden. Deze grote ambities werden in tientallen brochures en pamfletten uitgedragen.
De regering heeft in de periode 1945-1949 dan ook alles in het werk gesteld om de landsgrenzen een flink eind oostwaarts op te schuiven. Zo hadden de kabinetten Schermerhorn-Drees en Beel een bijzondere belangstelling voor het Eems-Dollard-gebied. Ook keek men met een zekere gretigheid naar het Waddeneiland Borkum. Men smeedde zelfs al plannen om er een strafkolonie voor NSB-ers, SS-ers en andere collaborateurs van te maken. Een delegatie met drie ministers ging er op verkenning naar toe.
Uiteindelijk gingen in 1949 de Britse en Amerikaanse bezetters van Duitsland akkoord met minuscule grenscorrecties, waaronder Elten en Tudderen. Die werden door het kabinet-Drees-Van Schaik al snel ingezet als onderhandelingsobject met de nieuwe Bondsrepubliek, om toch nog zeggenschap te krijgen over de Dollard, die Nederland zo graag wilde inpolderen...
Hoe dit alles afliep beschrijft Hans Smits in een boeiend boek over dit vrijwel vergeten hoofdstuk uit onze na-oorlogse geschiedenis.
