"Over de zon die scheen in het trappenhuis en een leven waarin met 'liefdevolle hardheid' veel veroverd en geleerd moest worden."
Na vier miskramen gebeurt eindelijk waar Cocks Jonker zo lang naar heeft uitgekeken. Op 4 februari 1956 wordt Els geboren. Elske is een prachtige baby, ze huilt weinig en heeft een mooi rond koppetje met diep blauwe ogen. Naarmate de weken verstrijken beginnen echter een paar vreemde dingen op te vallen. Els wil niet op haar linkerzij liggen en haar linkerhandje heeft ze als een vuist gesloten. Met moeite kun je haar handje even open krijgen, dan sluit het zich weer heel krampachtig.
De controles op het consultatiebureau verlopen vlot, 'prima, mooi gezond kindje'. Toch steekt een onrustgevoel de kop op bij Cocks Jonker, andere kindjes van dezelfde leeftijd zijn veel beweeglijker. Bij het consultatiebureau worden haar zorgen keer op keer weggewuifd dus gaat ze met Els naar het Kinderziekenhuis. Daar worden haar bange vermoedens bewaarheid, Els blijkt linkszijdig spastisch te zijn.
In die tijd is er nog weinig bekend over behandeling en therapie voor spastische kinderen. Cocks Jonker krijgt zelfs van de kinderarts te horen: 'Mevrouw, aan spastici is niets te doen, ze zal zeker in een rolstoel terechtkomen. Begin er toch niet aan!' Maar ze geeft niet op. Een reis langs verschillende therapieën, scholen en tehuizen volgt tot Els op 33-jarige leeftijd geheel zelfstandig wordt en daarmee een lange weg van begeleiding achter zich laat.
Na vier miskramen gebeurt eindelijk waar Cocks Jonker zo lang naar heeft uitgekeken. Op 4 februari 1956 wordt Els geboren. Elske is een prachtige baby, ze huilt weinig en heeft een mooi rond koppetje met diep blauwe ogen. Naarmate de weken verstrijken beginnen echter een paar vreemde dingen op te vallen. Els wil niet op haar linkerzij liggen en haar linkerhandje heeft ze als een vuist gesloten. Met moeite kun je haar handje even open krijgen, dan sluit het zich weer heel krampachtig.
De controles op het consultatiebureau verlopen vlot, 'prima, mooi gezond kindje'. Toch steekt een onrustgevoel de kop op bij Cocks Jonker, andere kindjes van dezelfde leeftijd zijn veel beweeglijker. Bij het consultatiebureau worden haar zorgen keer op keer weggewuifd dus gaat ze met Els naar het Kinderziekenhuis. Daar worden haar bange vermoedens bewaarheid, Els blijkt linkszijdig spastisch te zijn.
In die tijd is er nog weinig bekend over behandeling en therapie voor spastische kinderen. Cocks Jonker krijgt zelfs van de kinderarts te horen: 'Mevrouw, aan spastici is niets te doen, ze zal zeker in een rolstoel terechtkomen. Begin er toch niet aan!' Maar ze geeft niet op. Een reis langs verschillende therapieën, scholen en tehuizen volgt tot Els op 33-jarige leeftijd geheel zelfstandig wordt en daarmee een lange weg van begeleiding achter zich laat.
