Negentiennegenentachtig was een vruchtbaar jaar voor het migrantenbeleid in België. De federale regering benoemde een Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid. De Vlaamse Raad keurde de migrantennota van Minister Lenssens goed. De Franse Gemeenschapsexecutieve hield het wat bescheidener bij de installatie van een adviescommissie voor de integratie van jongeren van vreemde origine. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ten slotte kondigde in de beleidsverklaring van 18 oktober 1989 actieve ingrepen in de migrantenproblematiek aan. In de daarop volgende jaren gingen al deze instellingen zich met meer of minder enthousiasme, en al naargelang hun bevoegdheden, toeleggen op wat ze vrij eensgezind de Brusselse integratie- en samenlevingsproblematiek gingen noemen. De Vlaamse Gemeenschap deed dit vooral via de Vlaamse Gemeenschapscommissie, het Brussels Gewest via de gemeenten. Die laatste konden overigens ook nog eens eigen initiatieven nemen...
In dit boek proberen de auteurs te achterhalen waar die (ver)nieuw(d)e aandacht zo plots vandaan komt. Ze onderzoeken welke doelstellingen de verschillende actoren met hun migrantenbeleid in Brussel nastreven, en hoe ze die willen verwezenlijken. Ze beperken zich daarbij niet tot datgene wat de beleidsmakers expliciet als hun migrantenbeleid aankondigen, noch tot de vaak ronkende verklaringen die zij daar zelf over afleggen. Ze leggen de link met meer algemene maatschappelijke evoluties, maar ook met het repressieve luik van de migrantenpolitiek dat doorgaans gevat wordt onder de noemer 'immigratie- of vreemdelingenbeleid'. Ze onderzoeken ten slotte ook op welke manier, en via welke kanalen, al de voorstellen en intenties hun weg vinden naar de Brusselse praktijk, en welke effecten ze daar sorteren. Daarmee hebben ze een boek geschreven dat de specificiteit en de complexiteit van de Brusselse migrantenpolitiek (in de periode 1989-1995) op een unieke manier belicht. Maar het boek biedt tegelijk ook enkele meer algemene inzichten: in de mogelijkheden en beperkingen van het migrantenbeleid enerzijds, in de functies en de dysfuncties van de ingewikkelde politiek-institutionele constructie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest anderzijds.
In dit boek proberen de auteurs te achterhalen waar die (ver)nieuw(d)e aandacht zo plots vandaan komt. Ze onderzoeken welke doelstellingen de verschillende actoren met hun migrantenbeleid in Brussel nastreven, en hoe ze die willen verwezenlijken. Ze beperken zich daarbij niet tot datgene wat de beleidsmakers expliciet als hun migrantenbeleid aankondigen, noch tot de vaak ronkende verklaringen die zij daar zelf over afleggen. Ze leggen de link met meer algemene maatschappelijke evoluties, maar ook met het repressieve luik van de migrantenpolitiek dat doorgaans gevat wordt onder de noemer 'immigratie- of vreemdelingenbeleid'. Ze onderzoeken ten slotte ook op welke manier, en via welke kanalen, al de voorstellen en intenties hun weg vinden naar de Brusselse praktijk, en welke effecten ze daar sorteren. Daarmee hebben ze een boek geschreven dat de specificiteit en de complexiteit van de Brusselse migrantenpolitiek (in de periode 1989-1995) op een unieke manier belicht. Maar het boek biedt tegelijk ook enkele meer algemene inzichten: in de mogelijkheden en beperkingen van het migrantenbeleid enerzijds, in de functies en de dysfuncties van de ingewikkelde politiek-institutionele constructie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest anderzijds.
