De term Mondiale Publieke Goederen wordt meestal gebruikt om grensoverschrijdende zaken aan te duiden die belangrijk zijn voor alle mensen. Het zijn zaken waar iedereen recht op heeft en iedereen toegang toe zou moeten hebben en die niet aan de markt overgelaten kunnen worden. De MPGs zijn grofweg op te delen in 'natuurlijke' of 'milieu' MPGs zoals oceanen en klimaat, 'sociale' MPGs zoals gezondheid en mensenrechten en 'economische' MPGs zoals financiële stabiliteit. Het is dus een overkoepelende term die in verschillende discussies anders ingevuld kan worden. Dat maakt de vraagstukken die samenhangen met de MPGs wat complex en soms ook ongrijpbaar.
Eén van de hete hangijzers in de discussie is wie er over de MPGs beslist en hoe het beheer ervan moet worden betaald. Deze vraagstukken hebben immers geen eigenaar of eindverantwoordelijke. Vanwege het grensoverschrijdende karakter zijn landen niet snel geneigd om alleen een voortrekkersrol te vervullen. Tussen de hogere-, midden- en lagere-inkomenslanden is er ook vaak spanning in discussies over de MPGs. Hogere-inkomenslanden hebben nu en in het verleden een flinke bijdrage geleverd aan de uitputting van sommige natuurlijke hulpbronnen. Lagere- en middeninkomenslanden willen de ruimte om zich economisch te ontwikkelen en zijn tegelijkertijd vaak kwetsbaar omdat zij minder middelen hebben om zich te wapenen tegen de negatieve effecten, zoals de zeespiegelstijging. Nederland is beter in staat om zich voor te bereiden op het wassende water dan een land als Bangladesh. Internationale organisaties hebben niet genoeg macht om effectief op te treden om de zorg van MPGs te waarborgen.
Het gevolg is dat de aanpak van deze grensoverschrijdende problemen volgens veel waarnemers ernstig te kort schiet en dat het beheer van Mondiale Publieke Goederen faalt. Dat heeft gevolgen voor iedereen. MPGs zijn van ons allemaal en we hebben ook iedereen nodig om er op een verantwoordelijke manier mee om te gaan.
Eén van de hete hangijzers in de discussie is wie er over de MPGs beslist en hoe het beheer ervan moet worden betaald. Deze vraagstukken hebben immers geen eigenaar of eindverantwoordelijke. Vanwege het grensoverschrijdende karakter zijn landen niet snel geneigd om alleen een voortrekkersrol te vervullen. Tussen de hogere-, midden- en lagere-inkomenslanden is er ook vaak spanning in discussies over de MPGs. Hogere-inkomenslanden hebben nu en in het verleden een flinke bijdrage geleverd aan de uitputting van sommige natuurlijke hulpbronnen. Lagere- en middeninkomenslanden willen de ruimte om zich economisch te ontwikkelen en zijn tegelijkertijd vaak kwetsbaar omdat zij minder middelen hebben om zich te wapenen tegen de negatieve effecten, zoals de zeespiegelstijging. Nederland is beter in staat om zich voor te bereiden op het wassende water dan een land als Bangladesh. Internationale organisaties hebben niet genoeg macht om effectief op te treden om de zorg van MPGs te waarborgen.
Het gevolg is dat de aanpak van deze grensoverschrijdende problemen volgens veel waarnemers ernstig te kort schiet en dat het beheer van Mondiale Publieke Goederen faalt. Dat heeft gevolgen voor iedereen. MPGs zijn van ons allemaal en we hebben ook iedereen nodig om er op een verantwoordelijke manier mee om te gaan.
