Frieda Mulisch schreef en dichtte altijd al, maar vooral voor zichzelf. Met een vader als Harry Mulisch probeert een kind andere talenten in zichzelf te ontdekken en te ontwikkelen dan schrijven. Maar de drang bleek te groot.
Na haar vaders overlijden in oktober 2010 begon ze voorzichtig voor de buitenwereld te schrijven. En nu, precies vier jaar na het verlies van haar vader, geeft ze zich volledig bloot en gaat ze het gesprek aan met haar vader. Dichtend. En daarin blijkt ze zijn poëtische vermogen geërfd te hebben, maar tegelijk ook uiterst origineel te zijn.
Op zoek naar zijn muziek, haar melodie, zijn gedachten en haar gevoel. Ze vond een vorm om zichzelf aan hem te tonen op een manier die eerder niet bestond. Niet in geschrift, maar ook niet voor hen beiden. Het is behalve verwerking vooral een eerbetoon. En het nodige dat gezegd moest worden. Voor een vader, en van zijn dochter.
