Na de bevrijdende jaren zestig en zeventig hoeven we niet meer aan traditionele normen te voldoen. Emancipatie en democratisering zorgen ervoor dat we die normen steeds meer zelf mede kunnen bepalen. Die lust is thans echter in een last aan het veranderen, stelt filosoof Gijs van Oenen. Omdat we nu voor zo veel aspecten van het maatschappelijk en het persoonlijk leven medeverantwoordelijkheid moeten dragen, gaan we leiden aan emancipatoire moeheid. We krijgen genoeg van die last van de eigen normen - we worden 'interpassief' - en zeggen: 'Nu even niet!' We weigeren, zoals een springpaard dat weigert voor een hindernis.
In een synthese van filosofie, sociale wetenschap en maatschappijgeschiedenis beschrijft Gijs van Oenen deze 'tragiek van de geslaagde emancipatie'. In NU EVEN NIET verweeft hij in een ongedwongen stijl filosofische beschouwing met politieke analyse, maatschappijkritiek met historische reconstructie, wetenschappelijke kennis met inzicht uit de dagelijkse praktijk van beroep en straat. Uiteindelijk gaat het om de vraag hoe we in het reine kunnen komen met de onvoorziene en onbedoelde gevolgen van een emancipatoire en democratische cultuur die we zelf hebben gecreëerd.
In een synthese van filosofie, sociale wetenschap en maatschappijgeschiedenis beschrijft Gijs van Oenen deze 'tragiek van de geslaagde emancipatie'. In NU EVEN NIET verweeft hij in een ongedwongen stijl filosofische beschouwing met politieke analyse, maatschappijkritiek met historische reconstructie, wetenschappelijke kennis met inzicht uit de dagelijkse praktijk van beroep en straat. Uiteindelijk gaat het om de vraag hoe we in het reine kunnen komen met de onvoorziene en onbedoelde gevolgen van een emancipatoire en democratische cultuur die we zelf hebben gecreëerd.
